Kastje, laatje, mapje

Deze keer koos ik voor een makkie. Ik nam namelijk een kastje dat ik al eerder had gedaan, toen ik voor het eerst dit project uitvoerde. In één van de lades van 'de grote witte kast', zoals ie door ons genoemd wordt, liggen de ansichtkaarten. Een fijn voorraadje met verschillende kaarten, omdat ik natuurlijk nooit tijd heb om naar de winkel te gaan als er een gelegenheid is om iemand een kaartje te sturen. Die lade had ik al eens geordend in van die hersluitbare zakjes van een groot meubelwarenhuis. Werkte prima. Toch, na twee jaar, kon het laatje wel een opruimbeurt gebruiken. In de loop der tijd waren er ook kaarten in beland die we ontvangen hadden.

Ik vind het hartstikke leuk om dit soort post te krijgen, dus kaarten komen bij ons steevast op de schouw, en na een tijdje dus in die la. Die raakt voller en voller. Maar weggooien... vind ik dan weer zo ondankbaar. Aan de andere kant: mindful leven, is leven in het moment. Het moment koesteren als het daar is. Ansichtkaarten bewaren is een vorm van vasthouden aan iets wat is geweest. Het bij-effect daarvan is een schuldgevoel als je zo'n kaart weg wilt gooien. Het stemmetje in mijn hoofd wil mij dan laten denken voor een ander. 'Wat zou hij/zij er wel niet van vinden als hij/zij erachter komt dat je die kaart hebt weggegooid.' Tja. Ik kan duizend scenario's bedenken, maar ik schiet er niets mee op. Het zijn mijn gedachten, mijn interpretaties, geen feiten. Ik ging die kaarten dus weggooien. Fluitend ging ik aan de slag.

De mapjes werkten zoals ik had gehoopt, dus die mochten blijven. Nu was het alleen nog een kwestie van de ontvangen kaarten weggooien, de nieuw aangeschafte kaarten in de juiste mapjes doen, en de la weer netjes inruimen.

Toegegeven, de meeste ontvangen kaarten belandden bij het oud-papier. Maar ik kwam er ook een aantal tegen waarbij ik een knoop in mijn maag kreeg als ik aan weggooien dacht. Die heb ik voorlopig bewaard. Ze zijn op één van de stapels in mijn 'papieren' terechtgekomen (zie mijn eerste kastje) die ik nog verder wil uitzoeken. De oplettende lezer heeft vast al gemerkt dat ik bij het opruimen van dat 'kastje' (die stapel papieren) pas twee stapels heb weggewerkt. Om een beetje gemotiveerd te blijven, heb ik besloten om niet alle stapels achter elkaar te doen. De meest urgente zijn gedaan. De andere komen vanzelf een keer aan de beurt.

---

Bij het opruimen van een eerder kastje, kwam ik trouwens iets leuks tegen: een schriftje waarin ik twee jaar geleden elk kastje dat ik had opgeruimd, noteerde. Met datum. Zodoende kwam ik erachter dat ik bijna op de dag af twee jaar geleden gestopt was op de datum waarop ik nu opnieuw begonnen was met dit nieuwe oude project.

Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Eerder had ik besloten om deze keer niet op te schrijven wat ik op had geruimd. Ik zag de meerwaarde niet zo. Maar nu ik dit schriftje weer onder ogen kreeg, zag ik ineens hoe mooi je kunt zien hoeveel je eigenlijk opruimt als je elke dag een beetje doet. Daarom ga ik nu maar verder waar ik gebleven was.

---