Uit het zicht

Dit weekend heb ik zaterdag een klein kastje gedaan, en zondag een grote.

Zaterdag was een drukke dag. Dus besloot ik het mezelf makkelijk te maken en een klein hoekje op te ruimen. Eerder schreef ik al over de schouw, waar zich altijd kleine troepjes verzamelen. Wel, in de keuken is ook zo'n plek waar ik altijd weer dingen vind die daar helemaal niet horen. Hij was weer aardig vol geraakt. Tijd dus voor de bezem!

De peper- en zoutmolen (links op de vensterbank) is zo'n grappig electrisch exemplaar. Ooit gekregen van een vriend. Hartstikke leuk, maar er is iets gebroken waardoor je het risico loopt dat er een onderdeel in je soep valt terwijl je je peper er boven staat te malen. Niet handig dus. Ook niet goed meer te repareren, dus hij mocht bij de andere spullen die te wachten staan om naar de stort gebracht te worden.
Dan nog een verzamelbakje: wat sluitclips, die ik nooit gebruik (en ook nooit bewaar, dat doet manlief), een knoop, wat ijzerwaren en een walkie-talkie van de playmobil. De clips mochten weggegooid worden van man, dat was fijn. En de andere dingen kon ik mooi opbergen op de plekken waar ze horen. Pompidom, dat ging lekker.
Het bakje met theezakjes ging terug in de kast, bij de rest van de thee. De vijzel en de knoflook mochten blijven. Staat wel gezellig, en ik vind het ook handig dat het voor het grijpen ligt.

Het bakje waar de rommeltjes zich in verzameld hadden, is eigenlijk bedoeld om je lepel of spatel op te leggen als je aan het koken bent, zodat je aanrecht niet vies wordt. Er zit ook een gaatje aan het uiteinde. Dat bleek heel mooi aan het rekje bij ons fornuis te passen. Daar hangt ie nu. Kunnen er ook geen rommeltjes in gelegd worden!

Ik haalde nog een doekje over de vensterbank, en constateerde dat ik in een mum van tijd toch weer een hoekje in mijn huis had opgeruimd. Dat gaf een heel voldaan gevoel!

De grote wisseltruc - deel 1

Intussen hoor ik van steeds meer mensen dat ze mijn blog gelezen hebben en dat ze het erg leuk vinden om mij op deze manier te volgen. Ik vind dat heel bijzonder. Blijkbaar is het leuk om te lezen hoe ik mijn huis opruim... Ik kan me daar weinig bij voorstellen. Aan de andere kant heb ik ooit ook zo'n blog met veel plezier gelezen. Maar dat ík (of mijn spullen?) blijkbaar interessant genoeg ben/zijn... daar moet ik nog even aan wennen. Ik vind het wel grappig.

Sommige mensen vragen me hoe ze op de hoogte gebracht kunnen worden van een nieuw bericht. Ik heb me daar even in verdiept, en het blijkt dat je je kan abonneren via een RSS Feed. Dat staat in de kolom rechts van deze blog. Maar dan moet je wel een Feed reader hebben. Hoe dat in z'n werk gaat, weet ik eerlijk gezegd niet. Omdat ik daar vast niet de enige in ben, ben ik het blog ook via Facebook gaan delen. Als je een account hebt, kun je Mindfulness Gouda liken (als je de zoekfunctie gebruikt, tik dan MindfulnessInGouda in), en dan krijg je via Facebook een update als ik weer een stukje gepubliceerd heb.

Dan nu mijn kastje van vandaag.

Sinds zaterdag heeft dochter 1 een Groot Bed. En sinds vrijdag slaapt dochter 1 Zonder Luier. Kortom, dochter 1 wordt een Hele Dame. Die op haar kamer een Grote Kast heeft staan. Op dit moment staan daar nog opbergboxen met kleding in die haar te klein is geworden, in afwachting van het groeien van haar kleine zusje. Zodra die aan die kleding toe is, gaat het naar de kast van dochter 2. Verder liggen er nog allerlei spullen in die ik gebruikte toen dochter 1 klein was, en die ik weer denk te gaan gebruiken voor dochter 2. Met andere woorden: die kast is helemaal niet in gebruik voor dochter 1.

Haar kleding ligt in onze slaapkamer. Waar dochter 2 ook slaapt. Helemaal niet handig om in het donker in het schijnsel van je mobiel kleding uit te zoeken voor dochter 1. Ik wil dus graag de spullen van plek laten ruilen. Alleen, met twee kleine kinderen gaat dat niet in een dagje. Het wordt dus weer een klusje in etappes.

---

Vandaag pakte ik de onderste plank aan. Daar ligt een heleboel babyspeelgoed. Ik verbaas mij er iedere keer weer over hoeveel babyspeelgoed er bestaat, en hoeveel het verkocht wordt. Ik kan me nog van dochter 1 herinneren dat ze op die leeftijd nauwelijks speelde. Toch had ze minstens (ik heb ze ooit geteld) 7 zachte stoffen ballen. En 5 stoffen boekjes. Ook nog een stuk of wat rammelaars, en wat knuffeldoekjes. Allemaal gekregen van lieve familie en vrienden. Met liefde uitgezocht en gegeven, omdat ze zo blij waren met de komst van ons meisje. En daarom krijg ik een enorm schuldgevoel als ik die dozen met speelgoed tevoorschijn haal. Ik sta even stil bij mijn gedachten en merk tegelijkertijd op dat ik ze al eerder heb gehad. Bij het weggooien van kaartjes die ik ontvangen heb. Allemaal gedachten in de trant van: "wat ben jij ondankbaar zeg, dat je deze cadeaus wilt wegdoen!" en: "wat zullen de gevers wel niet denken als ze erachter komen dat je juist hun cadeau hebt weggedaan, en een soortgelijk ander cadeau hebt gehouden?!"

---

Vandaag kwam er nog een gedachte bij: "Ga je hierover schrijven? Wat gaan mensen dan wel niet met terugwerkende kracht denken, als ze lezen dat hun cadeau één van de vele was, en dat er ook nog eens nauwelijks mee gespeeld is!" "Zouden degenen die je deze kraamtijd met cadeaus verrast hebben, nu ook denken dat hun cadeau op de grote hoop is verdwenen?" "Daar ga je ze vast mee kwetsen!" Oh jee, dat laatste, dat is mijn grootste angst als het om sociale dingen gaat. Dat ik anderen kwets. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Best interessant eigenlijk, die automatische gedachten die dan als een soort duiveltjes uit doosjes tevoorschijn komen. Ik merk ook de neiging om erover te gaan filosoferen: "wat is het nut van deze gedachten?" "Tot waar zijn ze nog functioneel, en wanneer niet meer?" Ik besluit mij niet te laten verleiden, en me weer te richten op het opruimen.

Ik ga na welke speeltjes ik wil houden voor dochter 2, en welke een ander kindje blij mogen gaan maken. Want weggooien, nee dat gaat me echt te ver. Ik merk dat ik wel kan leven met de gedachte (ja, daar is weer een gedachte) dat een cadeau doorgeven eigenlijk minstens zo dankbaar is. Dan zijn er twee kindjes blij mee gemaakt. En de tweede misschien wel meer dan die van mij, zeker als dat kindje verder niet zoveel heeft. En ik was -en ben nog steeds- echt blij met en dankbaar voor de cadeaus die ik (eigenlijk dochter 1) 3,5 jaar geleden kreeg. Net als dat ik de afgelopen maanden dankbaar was voor elk cadeau dat voor dochter 2 is uitgezocht. Ja, echt! Dat zeg ik niet om mijn geweten te sussen en te voorkomen dat ik anderen kwets. Het is gewoon echt zo. En het feit dat ík weet hoe het zit, dat dit echt waar is, maakt dat ik nu keuzes kan maken. Ik hoef me niet te verantwoorden. Ik kan niet denken voor een ander, en mocht iemand zich toch gekwetst voelen, dan hoop ik dat ze dat durven zeggen.

Een paar favorieten blijven. Verder krijgt dochter 2 de speeltjes waar dochter 1 niet aan toekwam, plus uiteraard dat wat ze nieuw kreeg na haar geboorte. Zo hebben ze elk 'eigen' speelgoed. (En voor wie het zich afvraagt: het grappige is dat ik voor dochter 2 niet tot nauwelijks stoffen ballen, boekjes en knuffeldoekjes heb gekregen. Wel veel boeken, en die worden hier heeeeel graag en vaak gelezen.)

Na een flinke poos opruimen en uitzoeken meldt dochter 2 zich weer, en is het de hoogste tijd om deze etappe af te ronden. Ik verplaats nog wat bakken, en dan is het welletjes voor vandaag. De kast is weer wat leger, en over een tijdje kan de grote wisseltruc plaatsvinden.