Een tijdje geleden opende ik een kast waar ik wel een kastje van wilde maken. Maar bij de aanblik van de spullen die opgeruimd moesten worden, kreeg ik het al snel benauwd. Ok, er even bij blijven: wat gebeurt er nu? Welke gedachten heb ik? Wat voor gevoel?
De gedachten waren: "oh nee, daar kom ik nooit doorheen." En: "aahh.. waar ga ik dat allemaal laten?!" "Nou, ik doe die deur mooi weer dicht!" En het bijbehorende gevoel was... tja... een combinatie van wanhoop en lichte paniek komt nog het meest in de buurt.
Ik besloot toen de deur inderdaad weer dicht te doen. Niet omdat ik er niet aan durfde te beginnen, maar omdat ik me ook realiseerde dat dit kastje enige voorbereiding nodig had. Er lagen namelijk nogal wat documenten in van met name dochter 1, die het beste opgeborgen konden worden in een map. Die had ik niet. En als ik iets heb geleerd van dit project tot nu toe, is het wel dat je je hulpmiddelen op orde moet hebben. Nu beginnen was als een kip zonder kop maar wat gaan doen. Dat schiet dus niet op. Dus... de mappen werden een kastje op zich. Heel toevallig (ja, echt!) stonden er nog twee lege mappen tussen de reeds gevulde. Ik vroeg manlief of hij die nog ergens voor nodig had. Dat was niet het geval. Gretig trok ik ze van de plank.
Maar... wat een saaie mappen zeg! Zo wordt opruimen natuurlijk nooit leuk. (Hoewel, heb ik ooit gezegd dat dat moest? Afijn.) Aan de andere kant vind ik het wel mooi als alles een beetje bij elkaar past. Dus niet allerlei soorten en kleuren mappen naast elkaar. Omdat het mappen voor de dochters werden, wilde ik ze toch een beetje opleuken.
Ik begon met de binnenkant: ik vond nog een restant tabbladen, die ik verdeelde over de mappen. Een ander inzicht (los van de hulpmiddelen dus) is dat mindful opruimen ook betekent dat je even stilstaat bij wat je eigenlijk precies wilt opruimen. Dat is nu nog niet zo concreet. Ik kan nog niet zo goed voorzien wat er allemaal aan verschillende dingen in de mappen komen. In ieder geval komen er formulieren in die met die dochter te maken hebben. Inschrijfformulieren, informatie omtrent clubjes, en andere papieren. Misschien ook wat tekeningen en andere platte knutsels, maar ik vraag me af of dat handig is om bij elkaar te hebben. Ik zie dit dus maar als een experiment. Ik vermoed dat ik met een paar tabbladen voorlopig wel uitkom. Misschien blijkt dat ik toch liever meer categorieën maak, maar dan kan ik altijd nog andere tabbladen erin doen.
Op de tabbladen plakte ik washi-tape. Ook dat is een experiment. Ik hoop dat ik het er nog af kan halen als blijkt dat de categorieen die ik heb gemaakt, niet zo handig blijken te zijn in de praktijk. Dan plak ik er een nieuw stukje tape op, en kan ik het tabblad hergebruiken.
De gedachten waren: "oh nee, daar kom ik nooit doorheen." En: "aahh.. waar ga ik dat allemaal laten?!" "Nou, ik doe die deur mooi weer dicht!" En het bijbehorende gevoel was... tja... een combinatie van wanhoop en lichte paniek komt nog het meest in de buurt.
Ik besloot toen de deur inderdaad weer dicht te doen. Niet omdat ik er niet aan durfde te beginnen, maar omdat ik me ook realiseerde dat dit kastje enige voorbereiding nodig had. Er lagen namelijk nogal wat documenten in van met name dochter 1, die het beste opgeborgen konden worden in een map. Die had ik niet. En als ik iets heb geleerd van dit project tot nu toe, is het wel dat je je hulpmiddelen op orde moet hebben. Nu beginnen was als een kip zonder kop maar wat gaan doen. Dat schiet dus niet op. Dus... de mappen werden een kastje op zich. Heel toevallig (ja, echt!) stonden er nog twee lege mappen tussen de reeds gevulde. Ik vroeg manlief of hij die nog ergens voor nodig had. Dat was niet het geval. Gretig trok ik ze van de plank.
Maar... wat een saaie mappen zeg! Zo wordt opruimen natuurlijk nooit leuk. (Hoewel, heb ik ooit gezegd dat dat moest? Afijn.) Aan de andere kant vind ik het wel mooi als alles een beetje bij elkaar past. Dus niet allerlei soorten en kleuren mappen naast elkaar. Omdat het mappen voor de dochters werden, wilde ik ze toch een beetje opleuken.
Ik begon met de binnenkant: ik vond nog een restant tabbladen, die ik verdeelde over de mappen. Een ander inzicht (los van de hulpmiddelen dus) is dat mindful opruimen ook betekent dat je even stilstaat bij wat je eigenlijk precies wilt opruimen. Dat is nu nog niet zo concreet. Ik kan nog niet zo goed voorzien wat er allemaal aan verschillende dingen in de mappen komen. In ieder geval komen er formulieren in die met die dochter te maken hebben. Inschrijfformulieren, informatie omtrent clubjes, en andere papieren. Misschien ook wat tekeningen en andere platte knutsels, maar ik vraag me af of dat handig is om bij elkaar te hebben. Ik zie dit dus maar als een experiment. Ik vermoed dat ik met een paar tabbladen voorlopig wel uitkom. Misschien blijkt dat ik toch liever meer categorieën maak, maar dan kan ik altijd nog andere tabbladen erin doen.
Op de tabbladen plakte ik washi-tape. Ook dat is een experiment. Ik hoop dat ik het er nog af kan halen als blijkt dat de categorieen die ik heb gemaakt, niet zo handig blijken te zijn in de praktijk. Dan plak ik er een nieuw stukje tape op, en kan ik het tabblad hergebruiken.
Dan de buitenkant. Ik wilde het standaard kaartje vervangen door een gekleurd exemplaar, en daar dan met stift de naam van de betreffende dochter op schrijven. Maar toen ik het laatje met de vouwblaadjes opentrok, vond ik daar ook van die leuke gekleurde vilten letters. Da's nog veel mooier! Dus zo werd mijn saaie kastje ineens een creatief miniprojectje! En toen ik naar het resultaat keek, dacht ik: 'wow, dat ziet er leuk uit!' 'wat knap eigenlijk van mezelf' (ik beschouw mezelf niet als bijster creatief namelijk) en 'oh, wat word ik hier vrolijk van!'. En het overheersende gevoel was: trots!
Volgende keer de vulling. Dan ga ik merken of mijn indeling handig was.
Volgende keer de vulling. Dan ga ik merken of mijn indeling handig was.
RSS-feed