In de slaapkamer staat mijn oude kledingkast. Ik heb hem al zo lang als ik leef, en gebruik hem nog met veel plezier. Bovenin de kast is een groot vak. Eigenlijk heb ik er nooit echt een goede bestemming voor gevonden. En dus is het de uitgelezen plek voor allerlei attributen om zich te nestelen.
Tijdens de kraamtijd gebruikten we het om de gekregen cadeaus en cadeautjes uit te stallen. Een deel van die cadeaus ligt daar nog, omdat dochter 2 simpelweg nog te klein is om er iets mee te doen. Verder liggen er een paar boeken (tijd voor lezen met twee kleine kinderen? Ha! Ja, af en toe best wel hoor, maar niet in de slaapkamer, want daar slaapt de jongste), een fleecevest dat ik had gekocht voor de oudste.
En hee, wat lag daar nou nog meer? Een knikkerbaan, weggezet vanwege kleine vriendjes en vriendinnetjes van dochter 1, die nog echt niet met knikkers mogen spelen.
Hmmm... Tijd om deze plek weer leeg te maken. Zou ik het redden binnen het half uur? Ik besloot de kookwekker-methode toe te passen. Als ik een grote klus wil aanpakken, zet ik vaak een wekkertje. Die zet ik op 20 tot 30 minuten, afhankelijk van hoeveel tijd ik heb voor het opruimen die dag. Als het wekkertje gaat, stop ik met opruimen. Klaar voor vandaag. Morgen weer een dag.
Deze keer ging het wekkertje niet. Het was een simpel klusje. Ik had er een half uur voor uitgetrokken, maar na 19 minuten was ik klaar. Veel van de op te ruimen spullen hadden namelijk een vaste plek. Die gingen daar dus terug. Een ding mocht voorlopig blijven: een gepersonaliseerd doosje roze muisjes. Onder de spullen ('troep' klinkt zo oneerbiedig, en dat is het welbeschouwd ook niet) kwamen twee schilderijtjes te voorschijn. Die zijn nu weer zichtbaar. Verder vond ik op mijn nachtkastje nog een paar boeken, die ik er ook bij zette. Later realiseerde ik me dat ik in de slaapkamer voorlopig niet kan lezen, dus die boeken heb ik weer weggehaald en in de boekenkast elders in het huis gelegd. Maar dat was nadat ik de foto had gemaakt en het inmiddels te donker was geworden voor een nieuwe foto.
De vraag die af en toe in mijn gedachten rondzingt is: wat kan ik met deze ruimte doen? Moet ik er überhaupt iets mee doen? Of zal ik het laten zoals het is? Het gevaar is groot dat zich daar dan weer allerlei spöl verzamelt. Zoveel heb ik intussen wel geleerd van mijn opruimavontuur. Als je wilt dat een plek netjes blijft, kun je er maar beter een duidelijke bestemming voor verzinnen. Misschien dat mijn slimme onbewuste mij vannacht een idee geeft. En anders zijn ideeën van anderen ook heel welkom! Hoe dan ook... morgen weer een dag.
Tijdens de kraamtijd gebruikten we het om de gekregen cadeaus en cadeautjes uit te stallen. Een deel van die cadeaus ligt daar nog, omdat dochter 2 simpelweg nog te klein is om er iets mee te doen. Verder liggen er een paar boeken (tijd voor lezen met twee kleine kinderen? Ha! Ja, af en toe best wel hoor, maar niet in de slaapkamer, want daar slaapt de jongste), een fleecevest dat ik had gekocht voor de oudste.
En hee, wat lag daar nou nog meer? Een knikkerbaan, weggezet vanwege kleine vriendjes en vriendinnetjes van dochter 1, die nog echt niet met knikkers mogen spelen.
Hmmm... Tijd om deze plek weer leeg te maken. Zou ik het redden binnen het half uur? Ik besloot de kookwekker-methode toe te passen. Als ik een grote klus wil aanpakken, zet ik vaak een wekkertje. Die zet ik op 20 tot 30 minuten, afhankelijk van hoeveel tijd ik heb voor het opruimen die dag. Als het wekkertje gaat, stop ik met opruimen. Klaar voor vandaag. Morgen weer een dag.
Deze keer ging het wekkertje niet. Het was een simpel klusje. Ik had er een half uur voor uitgetrokken, maar na 19 minuten was ik klaar. Veel van de op te ruimen spullen hadden namelijk een vaste plek. Die gingen daar dus terug. Een ding mocht voorlopig blijven: een gepersonaliseerd doosje roze muisjes. Onder de spullen ('troep' klinkt zo oneerbiedig, en dat is het welbeschouwd ook niet) kwamen twee schilderijtjes te voorschijn. Die zijn nu weer zichtbaar. Verder vond ik op mijn nachtkastje nog een paar boeken, die ik er ook bij zette. Later realiseerde ik me dat ik in de slaapkamer voorlopig niet kan lezen, dus die boeken heb ik weer weggehaald en in de boekenkast elders in het huis gelegd. Maar dat was nadat ik de foto had gemaakt en het inmiddels te donker was geworden voor een nieuwe foto.
De vraag die af en toe in mijn gedachten rondzingt is: wat kan ik met deze ruimte doen? Moet ik er überhaupt iets mee doen? Of zal ik het laten zoals het is? Het gevaar is groot dat zich daar dan weer allerlei spöl verzamelt. Zoveel heb ik intussen wel geleerd van mijn opruimavontuur. Als je wilt dat een plek netjes blijft, kun je er maar beter een duidelijke bestemming voor verzinnen. Misschien dat mijn slimme onbewuste mij vannacht een idee geeft. En anders zijn ideeën van anderen ook heel welkom! Hoe dan ook... morgen weer een dag.
RSS-feed