Kritisch kijken

Een tijdje geleden heb ik de onderste plank van de keukenkastjes opgeruimd. Dat was deel 1 van dat kastje. De rest wilde ik op een ander moment doen. Gister was dat moment. En het was weer een goede oefening.

Want, ik heb het wel opgeruimd en opnieuw ingedeeld, maar... ik was verre van tevreden na afloop. Want het was er niet echt leger op geworden. Mopperend rondde ik de klus af. Toen moest ik ineens denken aan een blog dat ik eerder die dag had gelezen. Het ging over de innerlijke criticus. Die hebben we ons allemaal. De een heeft een wat strengere criticus dan de ander. Die van mij is heeeuuul streng. Dat wist ik allang. De verleiding was daarom des te groter om er maar niet teveel aandacht aan te besteden. Weg met die criticus! Ik wilde toch opruimen?! Nou dan.

Helaas werkt het niet zo. Die criticus laat zich namelijk niet wegsturen. Hij (zij?) komt altijd weer boven. Soms denk ik (Ah! Daar is het denken weer!) dat ik ervan af ben. Dan ben ik zo druk met dingen doen, dat het lijkt alsof ik de criticus onder controle heb. Maar als ik dan stil sta en mijn gedachten observeer, blijkt niets minder waar. Dan gaat de criticus in volle hevigheid tekeer. Daarom besloot ik na het opruimen een moment stil te gaan zitten en ruimte te geven aan wat er allemaal door mijn hoofd ging. Ik heb de uitspraken van de criticus eens opgeschreven, en ik kan je vertellen: ze waren niet mals! Een kleine selectie:
"Vind je dit opruimen?" "Opruimen betekent weggooien, dat heb ik je nog niet zien doen. Je verplaatst je zooi alleen maar." "Kun je nu nóg niets weggooien?! Jij leert het ook nooit!" "Hoe kun je jezelf nog serieus nemen??" Etcetera, etcetera.

Het bijzondere is: ik ben er zo aan gewend geraakt dat ik er niet eens meer op kijk van al die gedachten. Maar oh, als een ander dit tegen me zou zeggen, nou dan weet ik niet of ik zo rustig zou blijven... Gek eigenlijk, dat we zoveel van onszelf kunnen verdragen. En nóg bijzonderder vind ik dat het gedachten zijn, en geen feiten. Toch neem ik, als ik even niet oplet, alles voor waar aan.

Na afloop van mijn stiltemoment kwam er een heel klein stemmetje, dat zei: "je hebt misschien niet zoveel weggegooid, maar wel íets. En bovendien: je gebruikt die spullen toch allemaal? Dan mogen ze toch ook in je kast staan? Wie heeft eigenlijk bepaald dat na afloop van een opruimsessie de kast meer leeg dan vol moet zijn? Mag jij dan niet bepalen dat je dat in dit geval zo belangrijk vindt?" Mijn donderwolk begon langzaam op te lossen en plaats te maken voor moed om de volgende dag weer een nieuw kastje op te ruimen.

Als je interesse hebt in het drieluik dat ik las over de innerlijke criticus, klik dan hier.