Klein maar fijn

Omdat het kleine meisje mij de laatste dagen heel hard nodig had, kwam er van grote kastjes niet zoveel. De neiging was groot om dan maar helemaal niets te doen. Maar toen ik eenmaal stilstond bij die gedachte, kwam er gelijk een andere achteraan: 'ook kleine kastjes tellen mee!' sprak een stemmetje. Daarom heb ik mij gister en eergister 'verwend' met twee kleine opruimacties.

De eerste was een krukje. Dat was in een hoekje komen te staan nadat we een handzamer en lichter exemplaar hadden aangeschaft tijdens mijn zwangerschap. En nadat we de woonkamer anders hadden ingedeeld en daar wat spullen hadden weggehaald, was het kussen voor de kat erop beland. Daarop waren de restjes van de ingekorte gordijnen gelegd. En die waren blijven liggen.

Dat was een fijn klusje voor een woensdagavond. Bovenste stofjes mochten mijn verzameling naaistofjes gezelschap gaan houden. Ik vermoed dat in een huishouden met twee meiden stukjes doorzichtige zilverkleurige stof nog wel van pas gaan komen bij knutselprojectjes. De donkerblauwe katoenen stukken stof mochten weg. Mooie dikke stof, daar niet van. Daar zou ik ook best nog iets creatiefs mee kunnen doen, maar dat is echt zo'n vaag "je-weet-maar-nooitje" waarvan ik inmiddels weet dat het nog jaren en jaren kan liggen voordat ik alsnog besluit het weg te gooien. Hup, weg ermee dus.

---

Het kattenkussen mocht op een van de eetkamerstoelen, zodat ik die niet eerst hoef te zuigen voordat ik erop kan gaan zitten, maar gewoon het kattenkussen kan verplaatsen. En onder het kussen kwam nog iets te voorschijn.

Rara, wat is het?

Het is een siliconen bakplaat. Dat had ik ooit onder het kattenkussen gelegd, zodat de kat niet met kussen en al weer van de kast af zou lazeren als ie op de kast sprong waar het kussen lag. De ondergrond was namelijk nogal glad, en dit ding gebruikte ik toch niet. Zo werkte het als een anti-slip matje. Het matje mocht terug naar de keuken, waar het hoorde.

Het krukje zette ik op een plaats neer waar het beter gebruikt werd. En voila. Met een minuutje of 5 was ik klaar. En dit was het resultaat:

---

Klein, kleiner, kleinst

Donderdag was het helemaal bal. De hele dag zat meisje-klein aan me vastgeplakt. Toen ik 's avonds om 22.00u eindelijk mijn handen vrij had, wilde ik maar één ding: op de bank ploffen en niet lang daarna zelf gaan slapen. Toch kwam ook hier dat kleine stemmetje weer in mijn hoofd. Dus: ik keek om me heen om te zien of ik nog iets kon opruimen.

Eerder vertelde ik al over de schouw en de vensterbank in de keuken waar zich regelmatig prulletjes verzamelen. Maar we hebben nog zo'n beruchte plek: de rand van de witte kast. Daar lag ook nu het een en ander. Niet zo veel, en makkelijk op te ruimen. Klusje van een minuut. Zo gedaan. Is het toch weer netjes. Er mochten twee dingen blijven liggen. Die had manlief de volgende ochtend namelijk weer nodig als hij naar z'n werk ging. Nu kon ik gaan slapen.