Het (heen en) weer

Voor dit kastje maak ik een klein uitstapje. Het is namelijk iets uit onze auto. Voor onze oudste hebben we een autostoel met een vangkussen. Dat plaats je op de stoel, waarna je de gewone gordel er doorheen haalt en vastklikt.

Dat ding slingert regelmatig los in de auto als dochter niet in de stoel zit. Een keer is hij op de bodem van de auto terechtgekomen. En daar een nachtje of wat blijven liggen. Toen we hem weer wilden gebruiken, bleek ie onder de schimmel te zitten, en heel erg te stinken. Brrr... Ik had al mijn moed nodig om dit echt te ruiken en het niet weg de duwen. Een goede mindfulnessoefening was het zeker!

Toen ik lang genoeg had stilgestaan bij de staat van het kussen, vond ik het de hoogste tijd om het schoon te maken. Op het moment zelf heb ik het opgelost met een snoetenpoetser, want we moesten toch echt weg. Het ergste ging er wel af, maar het weer leek erin te zitten, en hij stonk nog steeds. Ik wilde hem na de autorit grondig schoonmaken. Alleen... hoe doe je zoiets?

Ik besloot de hoes, die vrij makkelijk los te maken was, in een sopje te gooien en hem na het drogen met baking soda in te wrijven. En dat een nachtje te laten staan. As we speak ligt ie te drogen, en zijn de vlekken en de stank minder, maar niet weg. Dat had ik ook niet echt verwacht, want voor zover ik weet, krijg je het weer er nooit meer uit. Dat wordt een mooi lesje 'acceptatie'. Ik heb me er nog niet bij neergelegd, dus ik ben benieuwd wat de baking soda gaat doen. Wordt vervolgd.