Lang, laaaaang geleden kreeg ik - ik weet niet eens meer van wie - een postzak van de Zweedse post. Ik vond het een geinig ding. Het heeft een tijd als vloerkleedje dienst gedaan op mijn studentenkamer. Daarna verdween het tussen mijn andere bewaar-spullen. Als het geen bestemming had, zou het weg moeten. Gehecht als ik ben, vond ik dat jammer. Toen kwam ik op het idee om er een zitzak van te maken. Die wilde ik namelijk ook graag hebben.

Via een weggeefgroep tikte ik de vulling op de kop. Daarna kocht ik stof voor de binnenzak. En toen bleef het liggen. Zakken vol piepschuim bolletjes. Tot grote ergernis van manlief. "Maar ik ga het echt gebruiken hoor!" riep ik telkens als hij voorstellen om die verdraaide zakken nu eens de deur uit te doen. Afgelopen vrijdag was de maat vol. En ik kon hem geen ongelijk geven! Tijd voor actie dus. Een zitzak ga ik maken. Voor op de kamer van dochterlief. Dat wordt weer een klusje in etappes, maar dat kan ik intussen heel goed.

Ik naaide de binnenzak zo, dat ik ongeveer kon inschatten hoeveel van die piepschuim bolletjes ik nodig had en hoeveel zakken ik weer kan weggeven. Ik heb er namelijk te veel, en er bleek veel animo voor te zijn toen de dame van wie ik ze kreeg ze te geef zette. Ik maak hem op een ander moment af. Z.s.m. Echt.

Dat ik het iets te laat had gemaakt toen ik aan de zitzak werkte, bleek de volgende ochtend. Oeps. Mijn eeuwige valkuil, als avondmens. Ik besloot daarom om ook vandaag weer een klein kastje te doen, om toch mijn huis weer iets netter te hebben en niet over m'n grens heen te gaan.

Manlief had alle kaartjes die we gekregen hadden naar aanleiding van de geboorte van onze jongste aan een lijn gehangen. Die hing in de woonkamer en in de gang. Inmiddels is ze 3,5 maand oud en werd het tijd om de kaartjes op te ruimen. Ze belandden op de kast met speelgoed. Daar konden ze natuurlijk niet eindeloos blijven liggen. Weggooien wilde ik ook niet. Ze komen in een speciaal album, zoals ik ook voor de oudste heb gemaakt. Dat wordt een kastje op zich. Ik legde de kaarten dus in een kast die ik zeker nog ga opruimen. Verder ruimde ik nog wat kleine prulletjes op die allemaal een ander plekje hadden, en het was weer netjes.

Omdat het kleine meisje mij de laatste dagen heel hard nodig had, kwam er van grote kastjes niet zoveel. De neiging was groot om dan maar helemaal niets te doen. Maar toen ik eenmaal stilstond bij die gedachte, kwam er gelijk een andere achteraan: 'ook kleine kastjes tellen mee!' sprak een stemmetje. Daarom heb ik mij gister en eergister 'verwend' met twee kleine opruimacties.

De eerste was een krukje. Dat was in een hoekje komen te staan nadat we een handzamer en lichter exemplaar hadden aangeschaft tijdens mijn zwangerschap. En nadat we de woonkamer anders hadden ingedeeld en daar wat spullen hadden weggehaald, was het kussen voor de kat erop beland. Daarop waren de restjes van de ingekorte gordijnen gelegd. En die waren blijven liggen.

Dat was een fijn klusje voor een woensdagavond. Bovenste stofjes mochten mijn verzameling naaistofjes gezelschap gaan houden. Ik vermoed dat in een huishouden met twee meiden stukjes doorzichtige zilverkleurige stof nog wel van pas gaan komen bij knutselprojectjes. De donkerblauwe katoenen stukken stof mochten weg. Mooie dikke stof, daar niet van. Daar zou ik ook best nog iets creatiefs mee kunnen doen, maar dat is echt zo'n vaag "je-weet-maar-nooitje" waarvan ik inmiddels weet dat het nog jaren en jaren kan liggen voordat ik alsnog besluit het weg te gooien. Hup, weg ermee dus.

Het kattenkussen mocht op een van de eetkamerstoelen, zodat ik die niet eerst hoef te zuigen voordat ik erop kan gaan zitten, maar gewoon het kattenkussen kan verplaatsen. En onder het kussen kwam nog iets te voorschijn.

Rara, wat is het?

Het is een siliconen bakplaat. Dat had ik ooit onder het kattenkussen gelegd, zodat de kat niet met kussen en al weer van de kast af zou lazeren als ie op de kast sprong waar het kussen lag. De ondergrond was namelijk nogal glad, en dit ding gebruikte ik toch niet. Zo werkte het als een anti-slip matje. Het matje mocht terug naar de keuken, waar het hoorde.

Het krukje zette ik op een plaats neer waar het beter gebruikt werd. En voila. Met een minuutje of 5 was ik klaar. En dit was het resultaat:

Donderdag was het helemaal bal. De hele dag zat meisje-klein aan me vastgeplakt. Toen ik 's avonds om 22.00u eindelijk mijn handen vrij had, wilde ik maar één ding: op de bank ploffen en niet lang daarna zelf gaan slapen. Toch kwam ook hier dat kleine stemmetje weer in mijn hoofd. Dus: ik keek om me heen om te zien of ik nog iets kon opruimen.

Eerder vertelde ik al over de schouw en de vensterbank in de keuken waar zich regelmatig prulletjes verzamelen. Maar we hebben nog zo'n beruchte plek: de rand van de witte kast. Daar lag ook nu het een en ander. Niet zo veel, en makkelijk op te ruimen. Klusje van een minuut. Zo gedaan. Is het toch weer netjes. Er mochten twee dingen blijven liggen. Die had manlief de volgende ochtend namelijk weer nodig als hij naar z'n werk ging. Nu kon ik gaan slapen.

Vandaag was een lekker opruimdagje. Sowieso merk ik dat ik steeds meer in een flow kom als het om opruimen gaat. Ik neem sneller even een rondslingerend voorwerp mee naar de kamer waar het hoort, ik denk minder vaak: "ach, dat komt straks wel, als ik toch naar de ...kamer ga". In plaats daarvan betrap ik mezelf steeds vaker op de gedachte: "ik leg het gelijk even waar het hoort, dan is het maar weer opgeruimd." Het resultaat is dat ik sneller het huis weer aan kant heb. Wat ook echt scheelt, is dat meer dingen een vaste plek krijgen, die ook nog eens makkelijker toegankelijk is. Wat dus meer uitnodigt tot opruimen. Dit alles zorgt voor meer positieve gedachten over mezelf en over mijn huis, en die zorgen op hun beurt weer voor optimisme en veel energie. En, je raadt het al... dat maakt het weer makkelijker om op te ruimen. Ziehier de positieve vicieuze cirkel.

Vandaag heb ik de kledingkast van dochter 1 afgemaakt. In de lades zaten ook spullen die niet meer voor dochter 1 zijn. Die heb ik dus naar de andere commode verhuisd. Verder kwam ik nog een paar attributen tegen die ik niet meer denk te gaan gebruiken, maar die nog wel in prima staat zijn. Die staan op de lijst om weggegeven te worden. Dat ruimt ook lekker op. Boven- en onderin de kast staan nog wel een aantal zaken die ik liever ergens ander zou zien. Maar daar is op dit moment geen plek. Dat moet dus wachten tot ik die plekken tot kastje maak. Geeft niet. Voor nu is het helemaal goed zo.

Ik merk trouwens ook, na mijn gedachten over het wegdoen van gekregen spullen aan het www toevertrouwd te hebben in een van mijn vorige stukken, dat ik makkelijker ga denken over het weggeven van die categorie spullen. Het fenomeen 'schuldgevoel' is mij niet onbekend, terwijl ik rationeel wel weet dat het vaak buitenproportioneel groot is. Natuurlijk, schuldgevoel heeft een functie, en gedachten over sociaal gedrag ook, maar het vertelt je maar weinig over wat de ander écht denkt en voelt ten aanzien van jouw gedrag. Het vertelt je daarentegen heel veel over jezelf.

Afijn, genoeg gefilosofeer. Terug naar het opruimen. De kleding heb ik opnieuw in de kast gelegd, de lades zijn nu beter benut, en de inhoud van de kast die niet weg mocht, ligt op een andere plek. Toegegeven, het kostte me iets meer dan een half uur (niet eens zo gek veel meer). Maar: ik had de tijd en ik was lekker bezig. Kast afgerond. Ik ben benieuwd welk kastje morgen mijn aandacht trekt!

Vandaag was het tijd voor etappe 2 in het project 'wisseltruc'. Op een strategisch moment (beide dochters moesten daarvoor wakker zijn, want de kleding ging van de ene naar de andere slaapkamer en terug) heb ik de kleding van kast laten wisselen. Mijn doel was om alle kleding van dochter 1 zodanig in de kast te leggen dat
1. alle kleding bij elkaar lag
2. de kleding die ze gedurende de dag extra uit de kast wil pakken (meestal sokken en ondergoed), voor haar makkelijk te pakken zijn.

Toegegeven, mindful opruimen vind ik maar lastig als ik twee kids rond heb lopen. Nou ja, die jongste loopt natuurlijk nog niet, maar je begrijpt het idee. Met de jongste in de draagdoek en de oudste om mij heen hobbelend heb ik snel de kleding van oudste in de kast gemikt. Ik had het wel enigszins voorbereid: ik wist welke planken ik zou gebruiken en welke ik voor een volgende keer zou bewaren. Maar tijdens het inruimen kwam ik erachter dat de kast eigenlijk niet zo geschikt is voor kleine kleding. Het kan wel, maar dan heb je denk ik hulpmiddelen nodig om de orde een beetje te 'bewaken'. Mandjes, bakjes, etc. Daar heb ik er een paar van gevonden. Maar het bleef behelpen, zeker omdat mijn tijd en aandacht beperkt was. Ik besloot daarom de 'uitgaande post' nu alleen mee te nemen naar onze slaapkamer en er verder niets meer mee te doen vandaag.

En hier komt dan de echte mindfulness oefening: het opruimen ging mij niet mindful genoeg. Het ging niet 'zoals het hoort'. Maar... mindfulness gaat niet over 'het goed doen', het gaat over accepteren wat is. En in dit geval is dat dus een opruimklus die ik niet mindful heb uitgevoerd. Tegelijkertijd heb ik bewust gekozen om het wel op dat moment te doen. Omdat het anders nog wel weken kan duren, en we al die tijd met een onhandige situatie zitten die meer energie kost dan één keertje niet mindful opruimen. Dus het was een mindfulle keuze niet mindful te zijn. Kan ik daarmee 'zijn'?

Ik ben ook nog niet tevreden met de inrichting van de kast. Ja, ik heb de kleding op twee planken bij elkaar kunnen leggen, en dochter kan zelf bij haar sokken en ondergoed, maar het ziet er rommelig uit (ja duh, als je de kleding zowat in de kast mikt, wat verwacht je dan?). Mijn innerlijke criticus wil mij verleiden er daarom geen foto van te posten. Weet je wat? Ik ga hem (haar?) uitdagen en de foto toch plaatsen. Niet om te showen hoe mooi opgeruimd die kast is, maar om te oefenen met het accepteren van imperfectie. Dit wordt de eerste foto waarbij de 'voor'-foto er netter uitziet dan de 'na'-variant. :D

Dit weekend heb ik zaterdag een klein kastje gedaan, en zondag een grote.

Zaterdag was een drukke dag. Dus besloot ik het mezelf makkelijk te maken en een klein hoekje op te ruimen. Eerder schreef ik al over de schouw, waar zich altijd kleine troepjes verzamelen. Wel, in de keuken is ook zo'n plek waar ik altijd weer dingen vind die daar helemaal niet horen. Hij was weer aardig vol geraakt. Tijd dus voor de bezem!

De peper- en zoutmolen (links op de vensterbank) is zo'n grappig electrisch exemplaar. Ooit gekregen van een vriend. Hartstikke leuk, maar er is iets gebroken waardoor je het risico loopt dat er een onderdeel in je soep valt terwijl je je peper er boven staat te malen. Niet handig dus. Ook niet goed meer te repareren, dus hij mocht bij de andere spullen die te wachten staan om naar de stort gebracht te worden.
Dan nog een verzamelbakje: wat sluitclips, die ik nooit gebruik (en ook nooit bewaar, dat doet manlief), een knoop, wat ijzerwaren en een walkie-talkie van de playmobil. De clips mochten weggegooid worden van man, dat was fijn. En de andere dingen kon ik mooi opbergen op de plekken waar ze horen. Pompidom, dat ging lekker.
Het bakje met theezakjes ging terug in de kast, bij de rest van de thee. De vijzel en de knoflook mochten blijven. Staat wel gezellig, en ik vind het ook handig dat het voor het grijpen ligt.

Het bakje waar de rommeltjes zich in verzameld hadden, is eigenlijk bedoeld om je lepel of spatel op te leggen als je aan het koken bent, zodat je aanrecht niet vies wordt. Er zit ook een gaatje aan het uiteinde. Dat bleek heel mooi aan het rekje bij ons fornuis te passen. Daar hangt ie nu. Kunnen er ook geen rommeltjes in gelegd worden!

Ik haalde nog een doekje over de vensterbank, en constateerde dat ik in een mum van tijd toch weer een hoekje in mijn huis had opgeruimd. Dat gaf een heel voldaan gevoel!

Intussen hoor ik van steeds meer mensen dat ze mijn blog gelezen hebben en dat ze het erg leuk vinden om mij op deze manier te volgen. Ik vind dat heel bijzonder. Blijkbaar is het leuk om te lezen hoe ik mijn huis opruim... Ik kan me daar weinig bij voorstellen. Aan de andere kant heb ik ooit ook zo'n blog met veel plezier gelezen. Maar dat ík (of mijn spullen?) blijkbaar interessant genoeg ben/zijn... daar moet ik nog even aan wennen. Ik vind het wel grappig.

Sommige mensen vragen me hoe ze op de hoogte gebracht kunnen worden van een nieuw bericht. Ik heb me daar even in verdiept, en het blijkt dat je je kan abonneren via een RSS Feed. Dat staat in de kolom rechts van deze blog. Maar dan moet je wel een Feed reader hebben. Hoe dat in z'n werk gaat, weet ik eerlijk gezegd niet. Omdat ik daar vast niet de enige in ben, ben ik het blog ook via Facebook gaan delen. Als je een account hebt, kun je Mindfulness Gouda liken (als je de zoekfunctie gebruikt, tik dan MindfulnessInGouda in), en dan krijg je via Facebook een update als ik weer een stukje gepubliceerd heb.

Dan nu mijn kastje van vandaag.

Sinds zaterdag heeft dochter 1 een Groot Bed. En sinds vrijdag slaapt dochter 1 Zonder Luier. Kortom, dochter 1 wordt een Hele Dame. Die op haar kamer een Grote Kast heeft staan. Op dit moment staan daar nog opbergboxen met kleding in die haar te klein is geworden, in afwachting van het groeien van haar kleine zusje. Zodra die aan die kleding toe is, gaat het naar de kast van dochter 2. Verder liggen er nog allerlei spullen in die ik gebruikte toen dochter 1 klein was, en die ik weer denk te gaan gebruiken voor dochter 2. Met andere woorden: die kast is helemaal niet in gebruik voor dochter 1.

Haar kleding ligt in onze slaapkamer. Waar dochter 2 ook slaapt. Helemaal niet handig om in het donker in het schijnsel van je mobiel kleding uit te zoeken voor dochter 1. Ik wil dus graag de spullen van plek laten ruilen. Alleen, met twee kleine kinderen gaat dat niet in een dagje. Het wordt dus weer een klusje in etappes.

Vandaag pakte ik de onderste plank aan. Daar ligt een heleboel babyspeelgoed. Ik verbaas mij er iedere keer weer over hoeveel babyspeelgoed er bestaat, en hoeveel het verkocht wordt. Ik kan me nog van dochter 1 herinneren dat ze op die leeftijd nauwelijks speelde. Toch had ze minstens (ik heb ze ooit geteld) 7 zachte stoffen ballen. En 5 stoffen boekjes. Ook nog een stuk of wat rammelaars, en wat knuffeldoekjes. Allemaal gekregen van lieve familie en vrienden. Met liefde uitgezocht en gegeven, omdat ze zo blij waren met de komst van ons meisje. En daarom krijg ik een enorm schuldgevoel als ik die dozen met speelgoed tevoorschijn haal. Ik sta even stil bij mijn gedachten en merk tegelijkertijd op dat ik ze al eerder heb gehad. Bij het weggooien van kaartjes die ik ontvangen heb. Allemaal gedachten in de trant van: "wat ben jij ondankbaar zeg, dat je deze cadeaus wilt wegdoen!" en: "wat zullen de gevers wel niet denken als ze erachter komen dat je juist hun cadeau hebt weggedaan, en een soortgelijk ander cadeau hebt gehouden?!"

Vandaag kwam er nog een gedachte bij: "Ga je hierover schrijven? Wat gaan mensen dan wel niet met terugwerkende kracht denken, als ze lezen dat hun cadeau één van de vele was, en dat er ook nog eens nauwelijks mee gespeeld is!" "Zouden degenen die je deze kraamtijd met cadeaus verrast hebben, nu ook denken dat hun cadeau op de grote hoop is verdwenen?" "Daar ga je ze vast mee kwetsen!" Oh jee, dat laatste, dat is mijn grootste angst als het om sociale dingen gaat. Dat ik anderen kwets. Dat wil ik niet op mijn geweten hebben. Best interessant eigenlijk, die automatische gedachten die dan als een soort duiveltjes uit doosjes tevoorschijn komen. Ik merk ook de neiging om erover te gaan filosoferen: "wat is het nut van deze gedachten?" "Tot waar zijn ze nog functioneel, en wanneer niet meer?" Ik besluit mij niet te laten verleiden, en me weer te richten op het opruimen.

Ik ga na welke speeltjes ik wil houden voor dochter 2, en welke een ander kindje blij mogen gaan maken. Want weggooien, nee dat gaat me echt te ver. Ik merk dat ik wel kan leven met de gedachte (ja, daar is weer een gedachte) dat een cadeau doorgeven eigenlijk minstens zo dankbaar is. Dan zijn er twee kindjes blij mee gemaakt. En de tweede misschien wel meer dan die van mij, zeker als dat kindje verder niet zoveel heeft. En ik was -en ben nog steeds- echt blij met en dankbaar voor de cadeaus die ik (eigenlijk dochter 1) 3,5 jaar geleden kreeg. Net als dat ik de afgelopen maanden dankbaar was voor elk cadeau dat voor dochter 2 is uitgezocht. Ja, echt! Dat zeg ik niet om mijn geweten te sussen en te voorkomen dat ik anderen kwets. Het is gewoon echt zo. En het feit dat ík weet hoe het zit, dat dit echt waar is, maakt dat ik nu keuzes kan maken. Ik hoef me niet te verantwoorden. Ik kan niet denken voor een ander, en mocht iemand zich toch gekwetst voelen, dan hoop ik dat ze dat durven zeggen.

Een paar favorieten blijven. Verder krijgt dochter 2 de speeltjes waar dochter 1 niet aan toekwam, plus uiteraard dat wat ze nieuw kreeg na haar geboorte. Zo hebben ze elk 'eigen' speelgoed. (En voor wie het zich afvraagt: het grappige is dat ik voor dochter 2 niet tot nauwelijks stoffen ballen, boekjes en knuffeldoekjes heb gekregen. Wel veel boeken, en die worden hier heeeeel graag en vaak gelezen.)

Na een flinke poos opruimen en uitzoeken meldt dochter 2 zich weer, en is het de hoogste tijd om deze etappe af te ronden. Ik verplaats nog wat bakken, en dan is het welletjes voor vandaag. De kast is weer wat leger, en over een tijdje kan de grote wisseltruc plaatsvinden.