Aanschouwen

Nu de koffers weer zijn uitgepakt en het gewone leven weer is begonnen, vond ik het tijd worden om de kerstkaartjes op te ruimen. Hartstikke gezellig vind ik het, maar ook wel een beetje rommelig. Omdat het nog wel donker is buiten, wilde ik de lichtjes nog even laten staan.

Ik begon heel voortvarend aan mijn klusje, maar ik werd al snel gestoord door dan weer het ene meisje, en dan weer het andere meisje. Hmm... dit was niet het goede moment om op te ruimen blijkbaar. Ik besloot het uit te stellen tot de avond. Toen was het zo gepiept. Na de kaarten nog even goed bekeken te hebben en geglimlacht te hebben om de liefde waarmee ze verstuurd waren, heb ik ze liefdevol bij het oud papier gelegd. Zo.

Volgens mij heeft iedereen wel zo'n plek in huis waar zich prulletjes verzamelen die je (nog) niet weg wil gooien, maar waarvan je ook niet zo snel weet waar ze dan wel moeten liggen. Bij ons is de schouw zo'n plek. Schroefjes, spijkertjes, een muntje van een festival, een losse sleutelring... Allemaal spul dat daar helemaal niet hoeft te liggen. Dat ging dus vrijwel allemaal de prullenbak in. Voor de schroeven en spijkers hebben we mooie laatjes, dus die gingen daar weer netjes in terug.

En toen ik de schouw ontdaan had van alle troep zag ineens weer iets wat ik al lang geleden had willen aanpakken. Een paar maanden geleden had dochter 1 zich uitgeleefd met klei. Op de schouw. Allemaal blauwe strepen erop. Ai. Geen ramp, maar mooi was anders. Dus gelijk maar even een schuursponsje en wat schuurmiddel gepakt, en de boel weer mooi wit gemaakt. Ha, dat ziet er gelijk een stuk netter uit.

Tot slot nog een doekje over de kast, kaarsjes aan... en even op de bank genieten van mijn werk. Gezellig.