De afgelopen week ben ik niet zo trouw geweest met opruimen. Zo voelt dat althans. De criticus draait overuren, maar ik trek me er niet zoveel van aan. Ach, hij bedoelt het goed, zullen we maar zeggen. Hij heeft het beste met me voor. Alleen houdt hij geen rekening met de omstandigheden en met mijn grenzen. Daar zorg ik dan wel voor.

Zaterdag nam ik eens een mindfulle kijk in onze badkamer. Daar staat een kast met allemaal plastic bakken. Nu ik er zo over nadenk, hebben we eigenlijk wel een heleboel van die bakken! Blijkbaar bevallen ze goed als het op opruimen aankomt. Die in de badkamer hebben we al heel lang, en dat blijft ook zo. In één van de bakken zitten de spullen die we niet zo vaak gebruiken, of op voorraad hebben, maar die ik ook niet weg wil gooien. Ideaal, want zo komt er geen stof op. En aan stof geen gebrek in ons huis, kan ik je vertellen.

Maar... die bak puilde uit, en ik had er intussen van alles op gelegd, omdat het er niet meer in paste. Daar stoorde ik me aan Eens in de zoveel tijd de bak nalopen blijkt een goede gewoonte. En dus ging ik fluitend aan de slag.

Er kon best veel uit. Het grootste gedeelte gooide ik zonder treuren in de prullenbak. Na afloop had ik weer een fijn overzicht welke artikelen we voorlopig niet in huis hoeven te halen, en van welke dingen we het laatste exemplaar hebben aangebroken. Ik trok de conclusie dat ik zoveel dingen helemaal niet nodig heb en dat het best ietsje minder kan.

Vandaag ruimde ik een klein kastje op. De laatste commode in de rij van 3. Alleen de bovenkant was echt nodig, dus dat was een overzichtelijk klusje. Het zonnetje scheen heerlijk de slaapkamer in, en in alle rust (de dames zijn op de opvang) ging ik aan de slag. Fluitje van een cent. Ook wel eens fijn.

Tien minuten later was ik klaar. Een tweetal zaken gingen op de weggeefstapel, de rest had of al een mooie plek in huis waar het naar terug kon, of kreeg een mooie plek in de prullenbak. Zo. Doekje erover, klaar!

De komende dagen zit ik in training, en ga ik zelf ook weer verschillende trainingen verzorgen. Het is niet zo realistisch om van mezelf te verlangen dat ik dan ook nog allerlei opruimklussen aanpak. Duss.... wordt vervolgd, maar wanneer? Dat zal de tijd mij leren.

Vorige week vrijdag deed ik een klein kastje: een laatje uit de witte kast. Onze snoepla. Die puilde uit na de feestdagen. De overdaad was zó groot dat we het allemaal niet op konden eten voordat het niet meer lekker was. Oeh... daar kwamen weer wat veroordelende gedachten voorbij. Maar nu is nu, en nu zijn die dingen die eerst zo lekker waren, helemaal niet lekker meer. Dus hup, weg! Even een doekje door de la, en alles wat nog goed was er weer terug in. Ik deed er ook een potje met snoepjes in, dat ergens anders niet handig stond. Dit leek me een betere plaats.

En na het weekend, waarin ik mezelf vrijaf had gegeven, ging ik weer verder. Met opnieuw een plank uit de voorraadkast. De andere, wel te verstaan. Ook dit was een relatief klein kastje. De plank is nog niet helemaal opgeruimd, maar de bakken op de plank zijn in ieder geval weer uitgezocht en opnieuw ingedeeld. Ik kwam nog twee potjes tegen die over de datum waren, dus die gingen de prullenbak in. Ik keer hier later nog wel eens terug. Voor nu merkte ik in ieder geval wat meer rust in mijn hoofd. Mooi meegenomen!

Dinsdag had ik moeite om te verzinnen welk kastje ik nu eens zou doen. Telkens weer doemde die bovenste plank van de eerste voorraadkast weer op in mijn gedachten. "Nog één plank, dan is ie af!" zei een stemmetje. "Zou dat niet heerlijk zijn? Dan kun je het loslaten..." Hmm ja, daar heeft dat stemmetje een punt. (Ha! Daar zie ik 'verlangen': ik wil af van dat knagende gevoel. Wat zou er gebeuren als ik daar eens aandacht aan schonk? Ik besloot het te onderzoeken en liet de plank voor wat ie was.

Ik wilde opruimen met aandacht voor hoe het nú is. En nú was ik alweer best moe, en wilde ik op tijd naar bed. Die bovenste plank, schatte ik zo in, was geen klusje van 10 minuten. En zo'n klusje wilde ik wél. Tegelijkertijd merkte ik de afgelopen week heel regelmatig belemmerende gedachten op als ik aan die ene plank dacht. "Maar daar staat zó veel... en waar moet ik met al die spullen naartoe?" "Ik heb alles nog nodig wat daar staat" "Ik weet echt niet hoe ik dat opgeruimd in de kast terug moet krijgen hoor, het blijft hoe dan ook een rommeltje" "Alles wat daar staat, moet wel in die kast blijven, waar moet het anders heen?" Hee... da's interessant. In bijna elke zin komt wel het woordje 'moeten' voor. Dat geeft me een bedrukt gevoel. Ik kom daar later nog wel eens bij terug. Net als bij "de" plank. Nu ging ik voor een ander kastje. Ik koos in plaats van de hoogste plank in de ene kast, de bodem van een andere kast.

Ik trok eerst alles maar eens uit de kast.

Daar kwamen de maxi cosi, de draagdoeken, mijn tas met trainersbenodigdheden (voor als ik eens een andere training geef dan een mindfulnesstraining), een mobiele flip-over, een kratje, een paraplu, een beschreven stapel flip-over vellen, en nog wat klein spul tevoorschijn. De eerste vier dingen mochten sowieso terug. Dit is verreweg de handigste plek daarvoor. De plu ging bij de andere plu's in de gang, de acculader mocht bij de weggeefspullen en het kratje verhuist voorlopig naar een andere plek in huis. De flip-over vellen mogen van mij weg, maar ik heb ze ooit samen met iemand anders beschreven, dus eerst gaan ze nog via haar.

Fijn, toch weer wat overzicht in een kast die we veel gebruiken. Ik merkte dat ook nu weer wat ruimte in mijn hoofd was ontstaan.

Het heeft even geduurd voordat ik weer een moment vond om een stukje te schrijven. In de tussentijd heb ik wel een paar kastjes gedaan, maar ik heb ook geoefend in vriendelijk zijn voor mezelf en niet tot het uiterste te gaan. Af en toe een kort moment stilgestaan om na te gaan hoe het eigenlijk met mij ging. En het ging niet zo heel goed. Ik was heel moe, waardoor ik steeds slechter voor mezelf ging zorgen (lees: de criticus dreef mij op: "je moet meer doen, niet zo luieren, je huis is nog steeds een bende, doe nog even een kastje voordat je naar bed gaat.") en in een neerwaartse spiraal dreigde te raken. Tijd om echt stil te staan. Even geen kastje, even geen stukje schrijven.

Zodoende deed ik donderdag en vrijdag een kastje, had ik het weekend vrij, en gunde ik mezelf gister een klein kastje.

Maar voordat ik daarvan verslag doe, kom ik nog even terug op een eerder klusje: het vangkussen van de autostoel. Die had op de vloer van de auto gelegen en was beschimmeld geraakt. Toen ik schreef over mijn pogingen om de kussen weer vrij te krijgen van schimmel (het weer??) kreeg ik van een lezer de tip om het eens in de Vanish te gooien. Omdat ik de plekjes er niet helemaal uit had gekregen, probeerde ik het uit. En warempel, het kussen werd weer helemaal schoon! Hoera! Dank Awina, voor deze tip! De perfectionist in mij was helemaal in haar nopjes.

Hier klikken om te bewerken.

Op naar de volgende klus! Via een goede bekende kreeg ik een plafonnière voor op de kamer van dochter 1. Er hing een lamp met drie halogeen spots. Die hing daar op zich prima, maar ik vond het zo saai voor een kinderkamer. Dit vond ik een mooi alternatief. Vooral omdat ik voor de halogeenspots al een nieuwe bestemming had. (Maar daarover later meer)

Nou, dat was wel weer een goede mindfulnessoefening. Ten eerste het juiste moment vinden. Dat bleek nog niet zo makkelijk. Ik dacht het klusje wel binnen een half uur te kunnen doen. Helaas was de praktijk weerbarstiger. Ik haalde dochter 1 over om samen met mij naar haar kamer te gaan, waar zij kon spelen en ik de lamp kon vervangen. Dochter 2 lag te slapen. Maar ik kreeg de lamp niet goed bevestigd, het duurde veel langer dan een half uur (en ja, ik had de oude lamp er al af, dus ik wilde graag de nieuwe ophangen zodat we licht hadden in de kamer als dochter 1 naar bed ging), en dochter 2 werd wakker. Zolang ze niet huilde of anderszins tekenen van ongemak vertoonde ploeterde (ja, zo voelde het) ik nog even verder om de lamp bevestigd te krijgen. Maar de een na de andere gedachte schoot door mijn hoofd. Ze waren niet zo helpend, kan ik je vertellen. En ik liet me er door meevoeren. De dochters werden ongeduldig. En ik kon steeds minder goed relativeren.

Uiteindelijk heb ik de lamp wat provisorisch bevestigd, zodat hij het in ieder geval deed en goed bleef hangen. De innerlijke criticus mopperde nog wat, maar ik vond het best. Ik zou er later wel weer eens naar kijken. Of iemand anders vragen om het te doen, zodat ik iets leuks kon doen met de kindjes. Hulp vragen?? Huh?! Dat vond de criticus ook al geen goed plan. Ik liet haar maar begaan.

Vol goede moed begon ik dinsdag aan een nieuw project: de voorraadkast. Ik schreef er al eerder over. Het was ooit heel netjes, volgens het kastjes-principe plank voor plank opgeruimd. Maar de klad kwam erin. Manlief verplaatste wat, we kregen of kochten nieuwe spullen die ook een plekje nodig hadden, ik had andere prioriteiten dan de boel opnieuw ordenen, en de chaos was compleet. Tijd dus om deze kast liefdevol stukje bij beetje op te ruimen!

Het vergde wat in- en uitademen om deze foto te plaatsen. De innerlijke criticus deed z'n best om mij te behoeden voor de publieke schandpaal.

Deze kast heb ik al tijden voor me uitgeschoven. Ik nam even een ademruimte en observeerde de gedachten die bovenkwamen bij het plan om de kast op te ruimen: "dit is monnikenwerk, wat een troep!!" "Dit krijg je nooit voor elkaar!" "Al die spullen heb je toch nodig, en bovendien al had je ze niet nodig, weggooien kun jij helemaal niet..." Goed, dat zijn dus mijn gedachten. Waarvan akte. Prima, dan weet ik dat ook weer. Nu kon ik gaan opruimen.

"Stapje voor stapje", nam ik mij voor. Onderaan beginnen leek mij het best. Dus daar ging ik. Ik haalde alles uit de kast, en wat kwam ik tegen? Een heeeeeeeleboel lege eierdozen! En een aantal flesjes bier van verschillend promillage die bijna allemaal over de datum waren. Dat ruimde wel lekker op! Verder stonden er nog een paar flessen frisdrank, waarvan twee die wel heel ruim over de datum waren. De innerlijke criticus verbiedt mij nu om te zeggen hoe lang, maar ga er maar vanuit dat het lang was. Ik ben niet zo bang aangelegd als het om houdbaarheidsdata gaat, maar dit leek me gewoon echt niet lekker meer. Een aantal flesjes durfde ik nog wel op te drinken, dus die mochten vooraan staan, zodat ik ze niet weer zou vergeten.

Dit ging eruit:

Na overleg met manlief bleek dat hij nog geen afscheid kon nemen van het dienblad, en ook de eierdozen had hij willen bewaren om te gebruiken als hij met dochter 1 ging knutselen. Hij was het er gelukkig mee eens dat dit toch wel erg veel eierdozen waren die hij nooit allemaal ging gebruiken. Dus we bewaarden er 3. De rest gaat of naar het kinderdagverblijf, of, als ze het daar niet kunnen gebruiken, bij het oud papier. Het dienblad wordt als compromis opgeborgen op een andere plek. En dan hiernaast het eindresultaat van de dag:

Gister ging ik verder waar ik gebleven was. De onderste plank was eigenlijk snel klaar, dus ik besloot er 3 in 1 te doen. Het is even zoeken naar een handige bestemming voor de planken. Op dit moment heb ik het ingedeeld zoals ik dénk dat handig is, maar of dat zo is, zal de tijd mij wel leren. De tweede plank wordt de 'apparaten-plank'. Een paar dingen uit de kast verhuisden naar een andere plek in huis. Blijken ze daar na 3 maanden vanaf nu ook niet gebruikt te worden, dan gaan ze weg.

Na een half uur opruimen en schuiven zag de kast er zó uit:

Hier kan ik prima mee leven.

Een tijdje geleden heb ik de onderste plank van de keukenkastjes opgeruimd. Dat was deel 1 van dat kastje. De rest wilde ik op een ander moment doen. Gister was dat moment. En het was weer een goede oefening.

Want, ik heb het wel opgeruimd en opnieuw ingedeeld, maar... ik was verre van tevreden na afloop. Want het was er niet echt leger op geworden. Mopperend rondde ik de klus af. Toen moest ik ineens denken aan een blog dat ik eerder die dag had gelezen. Het ging over de innerlijke criticus. Die hebben we ons allemaal. De een heeft een wat strengere criticus dan de ander. Die van mij is heeeuuul streng. Dat wist ik allang. De verleiding was daarom des te groter om er maar niet teveel aandacht aan te besteden. Weg met die criticus! Ik wilde toch opruimen?! Nou dan.

Helaas werkt het niet zo. Die criticus laat zich namelijk niet wegsturen. Hij (zij?) komt altijd weer boven. Soms denk ik (Ah! Daar is het denken weer!) dat ik ervan af ben. Dan ben ik zo druk met dingen doen, dat het lijkt alsof ik de criticus onder controle heb. Maar als ik dan stil sta en mijn gedachten observeer, blijkt niets minder waar. Dan gaat de criticus in volle hevigheid tekeer. Daarom besloot ik na het opruimen een moment stil te gaan zitten en ruimte te geven aan wat er allemaal door mijn hoofd ging. Ik heb de uitspraken van de criticus eens opgeschreven, en ik kan je vertellen: ze waren niet mals! Een kleine selectie:
"Vind je dit opruimen?" "Opruimen betekent weggooien, dat heb ik je nog niet zien doen. Je verplaatst je zooi alleen maar." "Kun je nu nóg niets weggooien?! Jij leert het ook nooit!" "Hoe kun je jezelf nog serieus nemen??" Etcetera, etcetera.

Het bijzondere is: ik ben er zo aan gewend geraakt dat ik er niet eens meer op kijk van al die gedachten. Maar oh, als een ander dit tegen me zou zeggen, nou dan weet ik niet of ik zo rustig zou blijven... Gek eigenlijk, dat we zoveel van onszelf kunnen verdragen. En nóg bijzonderder vind ik dat het gedachten zijn, en geen feiten. Toch neem ik, als ik even niet oplet, alles voor waar aan.

Na afloop van mijn stiltemoment kwam er een heel klein stemmetje, dat zei: "je hebt misschien niet zoveel weggegooid, maar wel íets. En bovendien: je gebruikt die spullen toch allemaal? Dan mogen ze toch ook in je kast staan? Wie heeft eigenlijk bepaald dat na afloop van een opruimsessie de kast meer leeg dan vol moet zijn? Mag jij dan niet bepalen dat je dat in dit geval zo belangrijk vindt?" Mijn donderwolk begon langzaam op te lossen en plaats te maken voor moed om de volgende dag weer een nieuw kastje op te ruimen.

Als je interesse hebt in het drieluik dat ik las over de innerlijke criticus, klik dan hier.