Zoethoudertje

Vorige week vrijdag deed ik een klein kastje: een laatje uit de witte kast. Onze snoepla. Die puilde uit na de feestdagen. De overdaad was zó groot dat we het allemaal niet op konden eten voordat het niet meer lekker was. Oeh... daar kwamen weer wat veroordelende gedachten voorbij. Maar nu is nu, en nu zijn die dingen die eerst zo lekker waren, helemaal niet lekker meer. Dus hup, weg! Even een doekje door de la, en alles wat nog goed was er weer terug in. Ik deed er ook een potje met snoepjes in, dat ergens anders niet handig stond. Dit leek me een betere plaats.

Voorraad deel ?

En na het weekend, waarin ik mezelf vrijaf had gegeven, ging ik weer verder. Met opnieuw een plank uit de voorraadkast. De andere, wel te verstaan. Ook dit was een relatief klein kastje. De plank is nog niet helemaal opgeruimd, maar de bakken op de plank zijn in ieder geval weer uitgezocht en opnieuw ingedeeld. Ik kwam nog twee potjes tegen die over de datum waren, dus die gingen de prullenbak in. Ik keer hier later nog wel eens terug. Voor nu merkte ik in ieder geval wat meer rust in mijn hoofd. Mooi meegenomen!

Gedachten van de bovenste plank

Dinsdag had ik moeite om te verzinnen welk kastje ik nu eens zou doen. Telkens weer doemde die bovenste plank van de eerste voorraadkast weer op in mijn gedachten. "Nog één plank, dan is ie af!" zei een stemmetje. "Zou dat niet heerlijk zijn? Dan kun je het loslaten..." Hmm ja, daar heeft dat stemmetje een punt. (Ha! Daar zie ik 'verlangen': ik wil af van dat knagende gevoel. Wat zou er gebeuren als ik daar eens aandacht aan schonk? Ik besloot het te onderzoeken en liet de plank voor wat ie was.

Ik wilde opruimen met aandacht voor hoe het nú is. En nú was ik alweer best moe, en wilde ik op tijd naar bed. Die bovenste plank, schatte ik zo in, was geen klusje van 10 minuten. En zo'n klusje wilde ik wél. Tegelijkertijd merkte ik de afgelopen week heel regelmatig belemmerende gedachten op als ik aan die ene plank dacht. "Maar daar staat zó veel... en waar moet ik met al die spullen naartoe?" "Ik heb alles nog nodig wat daar staat" "Ik weet echt niet hoe ik dat opgeruimd in de kast terug moet krijgen hoor, het blijft hoe dan ook een rommeltje" "Alles wat daar staat, moet wel in die kast blijven, waar moet het anders heen?" Hee... da's interessant. In bijna elke zin komt wel het woordje 'moeten' voor. Dat geeft me een bedrukt gevoel. Ik kom daar later nog wel eens bij terug. Net als bij "de" plank. Nu ging ik voor een ander kastje. Ik koos in plaats van de hoogste plank in de ene kast, de bodem van een andere kast.

Ik trok eerst alles maar eens uit de kast.

Daar kwamen de maxi cosi, de draagdoeken, mijn tas met trainersbenodigdheden (voor als ik eens een andere training geef dan een mindfulnesstraining), een mobiele flip-over, een kratje, een paraplu, een beschreven stapel flip-over vellen, en nog wat klein spul tevoorschijn. De eerste vier dingen mochten sowieso terug. Dit is verreweg de handigste plek daarvoor. De plu ging bij de andere plu's in de gang, de acculader mocht bij de weggeefspullen en het kratje verhuist voorlopig naar een andere plek in huis. De flip-over vellen mogen van mij weg, maar ik heb ze ooit samen met iemand anders beschreven, dus eerst gaan ze nog via haar.

Fijn, toch weer wat overzicht in een kast die we veel gebruiken. Ik merkte dat ook nu weer wat ruimte in mijn hoofd was ontstaan.