Stilte en licht

Het heeft even geduurd voordat ik weer een moment vond om een stukje te schrijven. In de tussentijd heb ik wel een paar kastjes gedaan, maar ik heb ook geoefend in vriendelijk zijn voor mezelf en niet tot het uiterste te gaan. Af en toe een kort moment stilgestaan om na te gaan hoe het eigenlijk met mij ging. En het ging niet zo heel goed. Ik was heel moe, waardoor ik steeds slechter voor mezelf ging zorgen (lees: de criticus dreef mij op: "je moet meer doen, niet zo luieren, je huis is nog steeds een bende, doe nog even een kastje voordat je naar bed gaat.") en in een neerwaartse spiraal dreigde te raken. Tijd om echt stil te staan. Even geen kastje, even geen stukje schrijven.

Zodoende deed ik donderdag en vrijdag een kastje, had ik het weekend vrij, en gunde ik mezelf gister een klein kastje.

Maar voordat ik daarvan verslag doe, kom ik nog even terug op een eerder klusje: het vangkussen van de autostoel. Die had op de vloer van de auto gelegen en was beschimmeld geraakt. Toen ik schreef over mijn pogingen om de kussen weer vrij te krijgen van schimmel (het weer??) kreeg ik van een lezer de tip om het eens in de Vanish te gooien. Omdat ik de plekjes er niet helemaal uit had gekregen, probeerde ik het uit. En warempel, het kussen werd weer helemaal schoon! Hoera! Dank Awina, voor deze tip! De perfectionist in mij was helemaal in haar nopjes.

Hier klikken om te bewerken.

---

Op naar de volgende klus! Via een goede bekende kreeg ik een plafonnière voor op de kamer van dochter 1. Er hing een lamp met drie halogeen spots. Die hing daar op zich prima, maar ik vond het zo saai voor een kinderkamer. Dit vond ik een mooi alternatief. Vooral omdat ik voor de halogeenspots al een nieuwe bestemming had. (Maar daarover later meer)

Nou, dat was wel weer een goede mindfulnessoefening. Ten eerste het juiste moment vinden. Dat bleek nog niet zo makkelijk. Ik dacht het klusje wel binnen een half uur te kunnen doen. Helaas was de praktijk weerbarstiger. Ik haalde dochter 1 over om samen met mij naar haar kamer te gaan, waar zij kon spelen en ik de lamp kon vervangen. Dochter 2 lag te slapen. Maar ik kreeg de lamp niet goed bevestigd, het duurde veel langer dan een half uur (en ja, ik had de oude lamp er al af, dus ik wilde graag de nieuwe ophangen zodat we licht hadden in de kamer als dochter 1 naar bed ging), en dochter 2 werd wakker. Zolang ze niet huilde of anderszins tekenen van ongemak vertoonde ploeterde (ja, zo voelde het) ik nog even verder om de lamp bevestigd te krijgen. Maar de een na de andere gedachte schoot door mijn hoofd. Ze waren niet zo helpend, kan ik je vertellen. En ik liet me er door meevoeren. De dochters werden ongeduldig. En ik kon steeds minder goed relativeren.

Uiteindelijk heb ik de lamp wat provisorisch bevestigd, zodat hij het in ieder geval deed en goed bleef hangen. De innerlijke criticus mopperde nog wat, maar ik vond het best. Ik zou er later wel weer eens naar kijken. Of iemand anders vragen om het te doen, zodat ik iets leuks kon doen met de kindjes. Hulp vragen?? Huh?! Dat vond de criticus ook al geen goed plan. Ik liet haar maar begaan.