De afgelopen nachten met het kleine meisje waren op z'n zachtst gezegd kort. Weinig slaap, veel gehuil. Dat eist z'n tol. Ik merkte het aan m'n gedachten. Of eigenlijk: ik had steeds meer moeite om mijn gedachten te herkennen. Ik schakelde over op de automatische piloot. Heel logisch, maar het was moeilijk om het te accepteren. De afgelopen dagen waren dus een goede oefening in mild zijn naar mezelf. Goed voor mezelf zorgen, dus in ieder geval op tijd naar bed.

"Maar de kastjes dan?!" zei er regelmatig een stemmetje in mijn hoofd. "En je blog!! Wat moet je dan schrijven?" Nou ehm... niets. Nou ja, niet helemaal niets, getuige dit stukje. En eerlijk is eerlijk, ik heb ook nog wel een kastje gedaan. Vrijdag heb ik mezelf een digitaal kastje gegund. Even heel introvert achter de computer mapjes ordenen. Heerlijk. Nog lang niet af, maar dat geeft niet.

Zaterdag heb ik mezelf vrijaf gegeven van het kastjes project. Maar vandaag.... oooh boy! Vandaag rondde ik het project 'luie post' af! Jawel! De zitzak is af!

Ik schreef eerder al dat het vullen van de binnenzak geen makkelijke opgave was. Vandaag riep ik de hulp in van manlief. Nadat we de inhoud van een plastic zak in de binnenzak hadden gekregen kwam ook hij tot de conclusie: dit is niet handig, er moet toch een snellere en makkelijkere manier zijn?!

De oplossing vonden we na even nadenken in een beker yoghurt. Nou ja, in een beker waar eerst yoghurt in had gezeten, maar die we bewaard hadden omdat het wel handig kon zijn als we weer eens een verfklus hadden. Nu hebben we een héleboel van die bekers (nee, dat komt voor de verandering niet door mij), dus we konden er best eentje slopen. De bodem knipte ik eruit. Daarna maakte ik hem aan één kant aan de binnenzak van de zitzak vast. De andere kant plakte ik aan de plastic zak. En toen ging het ineens heel makkelijk! De foto's ter illustratie.

De opening van de binnenzak naaide ik dicht, en toen kon de buitenzak er overheen.

Project afgerond. De resterende zakken met piepschuim bolletjes plaatste ik maar gelijk op de weggeefgroep. Is dat ook weer van mijn lijstje. En als er geen animo voor blijkt te zijn gaan ze woensdag de deur uit.

Gister was ik allesbehalve lui. Ik had een hele leuke dag, met een onverwacht bezoekje aan familie. Toen ik eindelijk toe was aan mijn kastje, was ik MOE. Dus ik nam iets wat eigenlijk, heel strikt genomen, tussen 'kastje' en 'huishouden' in zit. Ik kon daar heel mild in zijn, en vond dat het niet uitmaakte, want het zorgde wel voor een minder rommelig huis. En daar is het me in eerste instantie om te doen. Dus: een hoekje van het aanrecht waar zich allerlei spullen hadden verzameld kreeg mijn aandacht. Klusje van 5 minuten. Nu is het toch weer een beetje opgeruimder in huis.

Die zitzak, oh, dat is ook bepaald geen lui klusje. Wel een leuke. Ik dacht (ah! Ik herken verwachtingen tussen mijn gedachten!) dat ik bijna klaar was, en dat het een kwestie zou zijn van een half uurtje werk. Maar dat bleek niet zo te zijn. Het kost allemaal net wat meer tijd. Eigenlijk vind ik dat niet erg, want ik vind het wel een leuke klus. Toch heb ik hem tot 'kastje' gebombardeerd. Om twee redenen:
1. het is een te groot project voor een avond.
2. zie foto

Deze jongens. Dit bedoelde ik toen ik het had over de zakken met piepschuim bolletjes. Die nemen veel opslagruimte in beslag. Daar wil ik vanaf, dus ik geef deze klus prioriteit.

De buitenzak is nu af (daar heb ik een rits in gezet en een paar gaatjes gedicht), en de binnenzak kan nu gevuld worden. Vanmiddag probeerde ik dat in mijn eentje. Het resultaat: het merendeel van de bolletjes kwam in de zak, maar een klein deel belandde ernaast. Een klein deel piepschuim bolletjes, zijn nog steeds een heeeeeleboel bolletjes! Die zich in no-time door m'n huis zouden verspreiden als ik ze niet gelijk had opgeruimd.

Dat gaan we anders doen. Maar niet meer vandaag, want m'n tijd was (helaas) om. Wordt vervolgd dus maar weer!





(Die bolletjes blijven natuurlijk niet netjes op de grond liggen. Ze blijven overal aan plakken. Dus aan het eind van de klus zat ik zelf ook onder. Dit was nog maar een fractie.)

Zondag was het keukenkastje aan de beurt. Omdat vooral de onderste plank aandacht nodig had, en het hele keukenkastje bovendien wat te groot was om in één keer te doen, zette ik de kookwekker en ruimde ik de plank leeg.

Wat een boel spullen passen er in zo'n kastje!

Een aantal spullen kon linea recta de prullenbak in. De plastic mini wijnglaasjes konden mooi in dochters keukentje. De etenswaren wilde ik liever in de voorraadkast hebben. (Ooooh ja! Die komt ook een keer aan de beurt, reken daar maar op!)

Dit zorgde voor ruimte voor de flesjes die nu weer in de kast mogen. Over een kleine twee weken is mijn verlof toch echt afgelopen en gaat dochter 2 naar de opvang. Dan gaat er weer gekolfd worden, en die melk moet natuurlijk bewaard worden in flesjes, zodat de dames van de opvang het weer kunnen geven. De flesjes had ik bij dochter 1 al in een plastic bak gezet, en dat werkt heel goed. Die bak trek je makkelijk uit de kast, zonder dat het rommelig wordt.

Nadat ik het kastje had uitgeruimd, haalde ik er gelijk maar een doekje overheen, zodat het weer lekker fris was. De flesspenen en een paar flessen kookte ik voor de zekerheid even uit. Daarna ruimde ik alles zorgvuldig weer in. Nu kunnen we alles weer pakken zonder dat we eerst andere dingen uit de kast moeten halen. Heel fijn. Want dat nodigt ook uit tot alles weer netjes terugzetten. Zo kost opruimen steeds minder tijd.

Maandag werkte ik even verder aan de zitzak. Die is nog steeds niet af, en oh, dat is weer een mooie mindfulness oefening. Want ik word ongeduldig. Ik ben wel klaar met dat 'kastje'. Ik wil die zakken met piepschuim bolletjes mijn huis uit hebben. Maar nee, het is niet nog af. Dus nam ik even de tijd om bij die ergernis te blijven. En ja, die is er nog. Maar mijn geduld is ook weer een beetje terug. De zitzak komt echt wel af, dus ik werk een andere keer weer verder.

Vandaag (dinsdag) kreeg ik ineens wat tijd van dochter 2, want die deed een lang slaapje overdag. Dus weer verder aan de zitzak, die nu echt bijna af is. Maar nog steeds niet helemaal. Morgen misschien.

Verder heb ik een aantal weggeef-spullen online gezet en weggegeven. Ruimt ook weer lekker op. Fijn dat ik er iemand anders weer een plezier mee kan doen. Dit is weggegeven:

Binnenkort doe ik weer een deel.

Lang, laaaaang geleden kreeg ik - ik weet niet eens meer van wie - een postzak van de Zweedse post. Ik vond het een geinig ding. Het heeft een tijd als vloerkleedje dienst gedaan op mijn studentenkamer. Daarna verdween het tussen mijn andere bewaar-spullen. Als het geen bestemming had, zou het weg moeten. Gehecht als ik ben, vond ik dat jammer. Toen kwam ik op het idee om er een zitzak van te maken. Die wilde ik namelijk ook graag hebben.

Via een weggeefgroep tikte ik de vulling op de kop. Daarna kocht ik stof voor de binnenzak. En toen bleef het liggen. Zakken vol piepschuim bolletjes. Tot grote ergernis van manlief. "Maar ik ga het echt gebruiken hoor!" riep ik telkens als hij voorstellen om die verdraaide zakken nu eens de deur uit te doen. Afgelopen vrijdag was de maat vol. En ik kon hem geen ongelijk geven! Tijd voor actie dus. Een zitzak ga ik maken. Voor op de kamer van dochterlief. Dat wordt weer een klusje in etappes, maar dat kan ik intussen heel goed.

Ik naaide de binnenzak zo, dat ik ongeveer kon inschatten hoeveel van die piepschuim bolletjes ik nodig had en hoeveel zakken ik weer kan weggeven. Ik heb er namelijk te veel, en er bleek veel animo voor te zijn toen de dame van wie ik ze kreeg ze te geef zette. Ik maak hem op een ander moment af. Z.s.m. Echt.

Dat ik het iets te laat had gemaakt toen ik aan de zitzak werkte, bleek de volgende ochtend. Oeps. Mijn eeuwige valkuil, als avondmens. Ik besloot daarom om ook vandaag weer een klein kastje te doen, om toch mijn huis weer iets netter te hebben en niet over m'n grens heen te gaan.

Manlief had alle kaartjes die we gekregen hadden naar aanleiding van de geboorte van onze jongste aan een lijn gehangen. Die hing in de woonkamer en in de gang. Inmiddels is ze 3,5 maand oud en werd het tijd om de kaartjes op te ruimen. Ze belandden op de kast met speelgoed. Daar konden ze natuurlijk niet eindeloos blijven liggen. Weggooien wilde ik ook niet. Ze komen in een speciaal album, zoals ik ook voor de oudste heb gemaakt. Dat wordt een kastje op zich. Ik legde de kaarten dus in een kast die ik zeker nog ga opruimen. Verder ruimde ik nog wat kleine prulletjes op die allemaal een ander plekje hadden, en het was weer netjes.

Omdat het kleine meisje mij de laatste dagen heel hard nodig had, kwam er van grote kastjes niet zoveel. De neiging was groot om dan maar helemaal niets te doen. Maar toen ik eenmaal stilstond bij die gedachte, kwam er gelijk een andere achteraan: 'ook kleine kastjes tellen mee!' sprak een stemmetje. Daarom heb ik mij gister en eergister 'verwend' met twee kleine opruimacties.

De eerste was een krukje. Dat was in een hoekje komen te staan nadat we een handzamer en lichter exemplaar hadden aangeschaft tijdens mijn zwangerschap. En nadat we de woonkamer anders hadden ingedeeld en daar wat spullen hadden weggehaald, was het kussen voor de kat erop beland. Daarop waren de restjes van de ingekorte gordijnen gelegd. En die waren blijven liggen.

Dat was een fijn klusje voor een woensdagavond. Bovenste stofjes mochten mijn verzameling naaistofjes gezelschap gaan houden. Ik vermoed dat in een huishouden met twee meiden stukjes doorzichtige zilverkleurige stof nog wel van pas gaan komen bij knutselprojectjes. De donkerblauwe katoenen stukken stof mochten weg. Mooie dikke stof, daar niet van. Daar zou ik ook best nog iets creatiefs mee kunnen doen, maar dat is echt zo'n vaag "je-weet-maar-nooitje" waarvan ik inmiddels weet dat het nog jaren en jaren kan liggen voordat ik alsnog besluit het weg te gooien. Hup, weg ermee dus.

Het kattenkussen mocht op een van de eetkamerstoelen, zodat ik die niet eerst hoef te zuigen voordat ik erop kan gaan zitten, maar gewoon het kattenkussen kan verplaatsen. En onder het kussen kwam nog iets te voorschijn.

Rara, wat is het?

Het is een siliconen bakplaat. Dat had ik ooit onder het kattenkussen gelegd, zodat de kat niet met kussen en al weer van de kast af zou lazeren als ie op de kast sprong waar het kussen lag. De ondergrond was namelijk nogal glad, en dit ding gebruikte ik toch niet. Zo werkte het als een anti-slip matje. Het matje mocht terug naar de keuken, waar het hoorde.

Het krukje zette ik op een plaats neer waar het beter gebruikt werd. En voila. Met een minuutje of 5 was ik klaar. En dit was het resultaat:

Donderdag was het helemaal bal. De hele dag zat meisje-klein aan me vastgeplakt. Toen ik 's avonds om 22.00u eindelijk mijn handen vrij had, wilde ik maar één ding: op de bank ploffen en niet lang daarna zelf gaan slapen. Toch kwam ook hier dat kleine stemmetje weer in mijn hoofd. Dus: ik keek om me heen om te zien of ik nog iets kon opruimen.

Eerder vertelde ik al over de schouw en de vensterbank in de keuken waar zich regelmatig prulletjes verzamelen. Maar we hebben nog zo'n beruchte plek: de rand van de witte kast. Daar lag ook nu het een en ander. Niet zo veel, en makkelijk op te ruimen. Klusje van een minuut. Zo gedaan. Is het toch weer netjes. Er mochten twee dingen blijven liggen. Die had manlief de volgende ochtend namelijk weer nodig als hij naar z'n werk ging. Nu kon ik gaan slapen.