De afgelopen nachten met het kleine meisje waren op z'n zachtst gezegd kort. Weinig slaap, veel gehuil. Dat eist z'n tol. Ik merkte het aan m'n gedachten. Of eigenlijk: ik had steeds meer moeite om mijn gedachten te herkennen. Ik schakelde over op de automatische piloot. Heel logisch, maar het was moeilijk om het te accepteren. De afgelopen dagen waren dus een goede oefening in mild zijn naar mezelf. Goed voor mezelf zorgen, dus in ieder geval op tijd naar bed.

"Maar de kastjes dan?!" zei er regelmatig een stemmetje in mijn hoofd. "En je blog!! Wat moet je dan schrijven?" Nou ehm... niets. Nou ja, niet helemaal niets, getuige dit stukje. En eerlijk is eerlijk, ik heb ook nog wel een kastje gedaan. Vrijdag heb ik mezelf een digitaal kastje gegund. Even heel introvert achter de computer mapjes ordenen. Heerlijk. Nog lang niet af, maar dat geeft niet.

Zaterdag heb ik mezelf vrijaf gegeven van het kastjes project. Maar vandaag.... oooh boy! Vandaag rondde ik het project 'luie post' af! Jawel! De zitzak is af!

Ik schreef eerder al dat het vullen van de binnenzak geen makkelijke opgave was. Vandaag riep ik de hulp in van manlief. Nadat we de inhoud van een plastic zak in de binnenzak hadden gekregen kwam ook hij tot de conclusie: dit is niet handig, er moet toch een snellere en makkelijkere manier zijn?!

De oplossing vonden we na even nadenken in een beker yoghurt. Nou ja, in een beker waar eerst yoghurt in had gezeten, maar die we bewaard hadden omdat het wel handig kon zijn als we weer eens een verfklus hadden. Nu hebben we een héleboel van die bekers (nee, dat komt voor de verandering niet door mij), dus we konden er best eentje slopen. De bodem knipte ik eruit. Daarna maakte ik hem aan één kant aan de binnenzak van de zitzak vast. De andere kant plakte ik aan de plastic zak. En toen ging het ineens heel makkelijk! De foto's ter illustratie.

De opening van de binnenzak naaide ik dicht, en toen kon de buitenzak er overheen.

Project afgerond. De resterende zakken met piepschuim bolletjes plaatste ik maar gelijk op de weggeefgroep. Is dat ook weer van mijn lijstje. En als er geen animo voor blijkt te zijn gaan ze woensdag de deur uit.

Gister was ik allesbehalve lui. Ik had een hele leuke dag, met een onverwacht bezoekje aan familie. Toen ik eindelijk toe was aan mijn kastje, was ik MOE. Dus ik nam iets wat eigenlijk, heel strikt genomen, tussen 'kastje' en 'huishouden' in zit. Ik kon daar heel mild in zijn, en vond dat het niet uitmaakte, want het zorgde wel voor een minder rommelig huis. En daar is het me in eerste instantie om te doen. Dus: een hoekje van het aanrecht waar zich allerlei spullen hadden verzameld kreeg mijn aandacht. Klusje van 5 minuten. Nu is het toch weer een beetje opgeruimder in huis.

Die zitzak, oh, dat is ook bepaald geen lui klusje. Wel een leuke. Ik dacht (ah! Ik herken verwachtingen tussen mijn gedachten!) dat ik bijna klaar was, en dat het een kwestie zou zijn van een half uurtje werk. Maar dat bleek niet zo te zijn. Het kost allemaal net wat meer tijd. Eigenlijk vind ik dat niet erg, want ik vind het wel een leuke klus. Toch heb ik hem tot 'kastje' gebombardeerd. Om twee redenen:
1. het is een te groot project voor een avond.
2. zie foto

Deze jongens. Dit bedoelde ik toen ik het had over de zakken met piepschuim bolletjes. Die nemen veel opslagruimte in beslag. Daar wil ik vanaf, dus ik geef deze klus prioriteit.

De buitenzak is nu af (daar heb ik een rits in gezet en een paar gaatjes gedicht), en de binnenzak kan nu gevuld worden. Vanmiddag probeerde ik dat in mijn eentje. Het resultaat: het merendeel van de bolletjes kwam in de zak, maar een klein deel belandde ernaast. Een klein deel piepschuim bolletjes, zijn nog steeds een heeeeeleboel bolletjes! Die zich in no-time door m'n huis zouden verspreiden als ik ze niet gelijk had opgeruimd.

Dat gaan we anders doen. Maar niet meer vandaag, want m'n tijd was (helaas) om. Wordt vervolgd dus maar weer!





(Die bolletjes blijven natuurlijk niet netjes op de grond liggen. Ze blijven overal aan plakken. Dus aan het eind van de klus zat ik zelf ook onder. Dit was nog maar een fractie.)

Zondag was het keukenkastje aan de beurt. Omdat vooral de onderste plank aandacht nodig had, en het hele keukenkastje bovendien wat te groot was om in één keer te doen, zette ik de kookwekker en ruimde ik de plank leeg.

Wat een boel spullen passen er in zo'n kastje!

Een aantal spullen kon linea recta de prullenbak in. De plastic mini wijnglaasjes konden mooi in dochters keukentje. De etenswaren wilde ik liever in de voorraadkast hebben. (Ooooh ja! Die komt ook een keer aan de beurt, reken daar maar op!)

Dit zorgde voor ruimte voor de flesjes die nu weer in de kast mogen. Over een kleine twee weken is mijn verlof toch echt afgelopen en gaat dochter 2 naar de opvang. Dan gaat er weer gekolfd worden, en die melk moet natuurlijk bewaard worden in flesjes, zodat de dames van de opvang het weer kunnen geven. De flesjes had ik bij dochter 1 al in een plastic bak gezet, en dat werkt heel goed. Die bak trek je makkelijk uit de kast, zonder dat het rommelig wordt.

Nadat ik het kastje had uitgeruimd, haalde ik er gelijk maar een doekje overheen, zodat het weer lekker fris was. De flesspenen en een paar flessen kookte ik voor de zekerheid even uit. Daarna ruimde ik alles zorgvuldig weer in. Nu kunnen we alles weer pakken zonder dat we eerst andere dingen uit de kast moeten halen. Heel fijn. Want dat nodigt ook uit tot alles weer netjes terugzetten. Zo kost opruimen steeds minder tijd.

Maandag werkte ik even verder aan de zitzak. Die is nog steeds niet af, en oh, dat is weer een mooie mindfulness oefening. Want ik word ongeduldig. Ik ben wel klaar met dat 'kastje'. Ik wil die zakken met piepschuim bolletjes mijn huis uit hebben. Maar nee, het is niet nog af. Dus nam ik even de tijd om bij die ergernis te blijven. En ja, die is er nog. Maar mijn geduld is ook weer een beetje terug. De zitzak komt echt wel af, dus ik werk een andere keer weer verder.

Vandaag (dinsdag) kreeg ik ineens wat tijd van dochter 2, want die deed een lang slaapje overdag. Dus weer verder aan de zitzak, die nu echt bijna af is. Maar nog steeds niet helemaal. Morgen misschien.

Verder heb ik een aantal weggeef-spullen online gezet en weggegeven. Ruimt ook weer lekker op. Fijn dat ik er iemand anders weer een plezier mee kan doen. Dit is weggegeven:

Binnenkort doe ik weer een deel.