Een tijdje geleden opende ik een kast waar ik wel een kastje van wilde maken. Maar bij de aanblik van de spullen die opgeruimd moesten worden, kreeg ik het al snel benauwd. Ok, er even bij blijven: wat gebeurt er nu? Welke gedachten heb ik? Wat voor gevoel?

De gedachten waren: "oh nee, daar kom ik nooit doorheen." En: "aahh.. waar ga ik dat allemaal laten?!" "Nou, ik doe die deur mooi weer dicht!" En het bijbehorende gevoel was... tja... een combinatie van wanhoop en lichte paniek komt nog het meest in de buurt.

Ik besloot toen de deur inderdaad weer dicht te doen. Niet omdat ik er niet aan durfde te beginnen, maar omdat ik me ook realiseerde dat dit kastje enige voorbereiding nodig had. Er lagen namelijk nogal wat documenten in van met name dochter 1, die het beste opgeborgen konden worden in een map. Die had ik niet. En als ik iets heb geleerd van dit project tot nu toe, is het wel dat je je hulpmiddelen op orde moet hebben. Nu beginnen was als een kip zonder kop maar wat gaan doen. Dat schiet dus niet op. Dus... de mappen werden een kastje op zich. Heel toevallig (ja, echt!) stonden er nog twee lege mappen tussen de reeds gevulde. Ik vroeg manlief of hij die nog ergens voor nodig had. Dat was niet het geval. Gretig trok ik ze van de plank.

Maar... wat een saaie mappen zeg! Zo wordt opruimen natuurlijk nooit leuk. (Hoewel, heb ik ooit gezegd dat dat moest? Afijn.) Aan de andere kant vind ik het wel mooi als alles een beetje bij elkaar past. Dus niet allerlei soorten en kleuren mappen naast elkaar. Omdat het mappen voor de dochters werden, wilde ik ze toch een beetje opleuken. 


Ik begon met de binnenkant: ik vond nog een restant tabbladen, die ik verdeelde over de mappen. Een ander inzicht (los van de hulpmiddelen dus) is dat mindful opruimen ook betekent dat je even stilstaat bij wat je eigenlijk precies wilt opruimen. Dat is nu nog niet zo concreet. Ik kan nog niet zo goed voorzien wat er allemaal aan verschillende dingen in de mappen komen. In ieder geval komen er formulieren in die met die dochter te maken hebben. Inschrijfformulieren, informatie omtrent clubjes, en andere papieren. Misschien ook wat tekeningen en andere platte knutsels, maar ik vraag me af of dat handig is om bij elkaar te hebben. Ik zie dit dus maar als een experiment. Ik vermoed dat ik met een paar tabbladen voorlopig wel uitkom. Misschien blijkt dat ik toch liever meer categorieën maak, maar dan kan ik altijd nog andere tabbladen erin doen.

Op de tabbladen plakte ik washi-tape. Ook dat is een experiment. Ik hoop dat ik het er nog af kan halen als blijkt dat de categorieen die ik heb gemaakt, niet zo handig blijken te zijn in de praktijk. Dan plak ik er een nieuw stukje tape op, en kan ik het tabblad hergebruiken.

Dan de buitenkant. Ik wilde het standaard kaartje vervangen door een gekleurd exemplaar, en daar dan met stift de naam van de betreffende dochter op schrijven. Maar toen ik het laatje met de vouwblaadjes opentrok, vond ik daar ook van die leuke gekleurde vilten letters. Da's nog veel mooier! Dus zo werd mijn saaie kastje ineens een creatief miniprojectje! En toen ik naar het resultaat keek, dacht ik: 'wow, dat ziet er leuk uit!' 'wat knap eigenlijk van mezelf' (ik beschouw mezelf niet als bijster creatief namelijk) en 'oh, wat word ik hier vrolijk van!'. En het overheersende gevoel was: trots!

Volgende keer de vulling. Dan ga ik merken of mijn indeling handig was.

Vandaag was een drukke dag. Ik had de twee kinders in mijn eentje tot aan het naar bed brengen. Dat betekende dat er niet veel tijd was voor een kastje. Gedurende de dag ben ik overigens productiever geweest dan ik had durven dromen, dus ik 'betrapte' mezelf regelmatig op zeer positieve gedachten. Helemaal geen straf. En nu 'moest' ik dus nog een kastje doen. Pfff... ik had wel wat rust verdiend. Toch maar even gedaan. Kwartiertje kostte het. Viel best mee.

Ik heb een van de twee mappen gevuld die ik gister heb gemaakt. De inhoud lag al bij elkaar, maar kris kras en in een map die waarschijnlijk spoedig te klein zou zijn geworden als ik alles zo netjes ga archiveren als ik van plan ben. Dus... aan de slag maar!

Tijdens het vullen van de map begon het te dagen dat de insteekhoesjes die ik nu gebruik, niet voor alles handig zijn. Maar tegelijkertijd besefte ik dat ik nu geen tijd wilde besteden daaraan: dan zou m'n kastje makkelijk drie kwartier kunnen gaan duren, en zoveel tijd heb ik nu niet. Dus voor het overzicht heb ik het in de insteekhoezen laten zitten. Ik ga vanzelf ergernis ervaren bij het opruimen. Dat is het moment om er opnieuw een kastje van te maken. Voor nu is het goed zo.

En dit was het eindresultaat: een gevulde map, waar nog plenty bij kan (oei, gevaarlijk), een klein stapeltje dat bij het oud papier mag, twee dingen die niet in de map passen. Dat zorgplan gaat nog wel lukken, maar daar heb ik iets voor nodig waarvoor ik naar de winkel moet, dus dat komt later. Het kraambezoekboek mag mooi tussen de boeken staan voorlopig. En... de oorspronkelijke map is leeg. Die krijgt vanzelf een nieuwe bestemming, als het moment daar is.

Zo. Stukje getikt, morgen weer een nieuwe dag! Ik ga intens tevreden naar mijn bedje.

Mijn grootste uitdaging in dit project is weggooien. Dat heb ik nog niet zoveel gedaan. Daar is een reden voor: ik kan maar moeilijk iets weggooien wat nog goed is. Ik vind dat zo zonde! Gelukkig voor mij bestaan er weggeefgroepen en kringloopwinkels. Die eerste zijn het makkelijkst: dan komen mensen het gewoon bij je ophalen. Hoef je niets voor te doen, alleen maar thuis te zijn. En oh ja, wel even een fotootje maken en op internet plaatsen.

Dat is niet zo efficiënt als je elke dag een kastje doet, en maar eens in de zoveel tijd iets tegenkomt dat de moeite waard is om weg te geven. Dus ik besloot te clusteren. Ik heb een bak gevonden waar ik alle spulletjes in verzamel waarvan ik vermoed dat ik een ander er nog een plezier mee kan doen. Die kan ik op een dag dan mooi als één kastje beschouwen en op de weggeefgroep zetten. Mijn kastje van vandaag ga ik dus vúllen in plaats van leegmaken.

Da's best leuk. In de loop van de dag kwam ik steeds meer spulletjes tegen die her en der slingerden, of die ik al apart had gelegd om weg te geven. Tot nu toe is dit de tussenstand. En over een tijdje heb ik er weer een mooi kastje bij!

In de slaapkamer staat mijn oude kledingkast. Ik heb hem al zo lang als ik leef, en gebruik hem nog met veel plezier. Bovenin de kast is een groot vak. Eigenlijk heb ik er nooit echt een goede bestemming voor gevonden. En dus is het de uitgelezen plek voor allerlei attributen om zich te nestelen.
Tijdens de kraamtijd gebruikten we het om de gekregen cadeaus en cadeautjes uit te stallen. Een deel van die cadeaus ligt daar nog, omdat dochter 2 simpelweg nog te klein is om er iets mee te doen. Verder liggen er een paar boeken (tijd voor lezen met twee kleine kinderen? Ha! Ja, af en toe best wel hoor, maar niet in de slaapkamer, want daar slaapt de jongste), een fleecevest dat ik had gekocht voor de oudste.

En hee, wat lag daar nou nog meer? Een knikkerbaan, weggezet vanwege kleine vriendjes en vriendinnetjes van dochter 1, die nog echt niet met knikkers mogen spelen.

Hmmm... Tijd om deze plek weer leeg te maken. Zou ik het redden binnen het half uur? Ik besloot de kookwekker-methode toe te passen. Als ik een grote klus wil aanpakken, zet ik vaak een wekkertje. Die zet ik op 20 tot 30 minuten, afhankelijk van hoeveel tijd ik heb voor het opruimen die dag. Als het wekkertje gaat, stop ik met opruimen. Klaar voor vandaag. Morgen weer een dag.

Deze keer ging het wekkertje niet. Het was een simpel klusje. Ik had er een half uur voor uitgetrokken, maar na 19 minuten was ik klaar. Veel van de op te ruimen spullen hadden namelijk een vaste plek. Die gingen daar dus terug. Een ding mocht voorlopig blijven: een gepersonaliseerd doosje roze muisjes. Onder de spullen ('troep' klinkt zo oneerbiedig, en dat is het welbeschouwd ook niet) kwamen twee schilderijtjes te voorschijn. Die zijn nu weer zichtbaar. Verder vond ik op mijn nachtkastje nog een paar boeken, die ik er ook bij zette. Later realiseerde ik me dat ik in de slaapkamer voorlopig niet kan lezen, dus die boeken heb ik weer weggehaald en in de boekenkast elders in het huis gelegd. Maar dat was nadat ik de foto had gemaakt en het inmiddels te donker was geworden voor een nieuwe foto.

De vraag die af en toe in mijn gedachten rondzingt is: wat kan ik met deze ruimte doen? Moet ik er überhaupt iets mee doen? Of zal ik het laten zoals het is? Het gevaar is groot dat zich daar dan weer allerlei spöl verzamelt. Zoveel heb ik intussen wel geleerd van mijn opruimavontuur. Als je wilt dat een plek netjes blijft, kun je er maar beter een duidelijke bestemming voor verzinnen. Misschien dat mijn slimme onbewuste mij vannacht een idee geeft. En anders zijn ideeën van anderen ook heel welkom! Hoe dan ook... morgen weer een dag.

Nu de koffers weer zijn uitgepakt en het gewone leven weer is begonnen, vond ik het tijd worden om de kerstkaartjes op te ruimen. Hartstikke gezellig vind ik het, maar ook wel een beetje rommelig. Omdat het nog wel donker is buiten, wilde ik de lichtjes nog even laten staan.

Ik begon heel voortvarend aan mijn klusje, maar ik werd al snel gestoord door dan weer het ene meisje, en dan weer het andere meisje. Hmm... dit was niet het goede moment om op te ruimen blijkbaar. Ik besloot het uit te stellen tot de avond. Toen was het zo gepiept. Na de kaarten nog even goed bekeken te hebben en geglimlacht te hebben om de liefde waarmee ze verstuurd waren, heb ik ze liefdevol bij het oud papier gelegd. Zo.

Volgens mij heeft iedereen wel zo'n plek in huis waar zich prulletjes verzamelen die je (nog) niet weg wil gooien, maar waarvan je ook niet zo snel weet waar ze dan wel moeten liggen. Bij ons is de schouw zo'n plek. Schroefjes, spijkertjes, een muntje van een festival, een losse sleutelring... Allemaal spul dat daar helemaal niet hoeft te liggen. Dat ging dus vrijwel allemaal de prullenbak in. Voor de schroeven en spijkers hebben we mooie laatjes, dus die gingen daar weer netjes in terug.

En toen ik de schouw ontdaan had van alle troep zag ineens weer iets wat ik al lang geleden had willen aanpakken. Een paar maanden geleden had dochter 1 zich uitgeleefd met klei. Op de schouw. Allemaal blauwe strepen erop. Ai. Geen ramp, maar mooi was anders. Dus gelijk maar even een schuursponsje en wat schuurmiddel gepakt, en de boel weer mooi wit gemaakt. Ha, dat ziet er gelijk een stuk netter uit.

Tot slot nog een doekje over de kast, kaarsjes aan... en even op de bank genieten van mijn werk. Gezellig.